Τελικά κατά πόσο αξίζει να αφήσεις τη Χώρα σου για ένα καλύτερο μέλλον;

Δεν είναι λίγες οι φορές που πολλοί από εμάς, ανεξάρτητα το φύλο, την ηλικία ή το μορφωτικό μας επίπεδο, έχουμε σκεφτεί το ενδεχόμενο να αφήσουμε την Ελλάδα, και να δοκιμάσουμε την τύχη μας σε μια χώρα του εξωτερικού.

Οι λόγοι διαφορετικοί για τον καθένα από εμάς, αλλά ταυτόχρονα πολλές φορές και ίδιοι. Ποιος δεν θέλει ένα καλύτερο μέλλον, με καλύτερες αμοιβές και καλύτερο βιοτικό επίπεδο; Ποίος δεν θα ήθελε μια καλύτερη ζωή; Ή μήπως η καλύτερη ζωή δεν έρχεται έτσι απλά;

Μια χώρα που σε απογοητεύει συχνά λόγω της οικονομικής αστάθειας και της αναξιοκρατίας, σε βάζει συχνά σε σκέψεις και δυστυχώς η Ελλάδα είναι μια από αυτές τις χώρες.

Αρκεί όμως αυτό για να αλλάξει κάποιος χώρα διαμονής;

Αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς με τον εαυτό μας θα πρέπει να σκεφτούμε πολλά. Πρώτα από όλα πως από τη σκέψη μέχρι την πράξη υπάρχει μεγάλο χάσμα.

Το πώς μπορεί να σκεφτόμαστε τη ζωή μας σε μια άλλη χώρα απέχει με μαθηματική ακρίβεια από αυτό που ενδέχεται να ζήσουμε όταν θα πάμε εκεί. Άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη. 

Ο πιο δημοφιλής φόβος για μια τέτοια αλλαγή είναι σίγουρα η γλώσσα. Ακόμα και αν η γλώσσα της χώρας που επιθυμούμε να πάμε μας είναι γνωστή, αποτελεί πάντα έναν παράγοντα που μας ανησυχεί.

Το κυριότερο πρόβλημα όμως, δεν είναι η διαφορά γλώσσας αλλά η διαφορά κουλτούρας. Ακόμα και με χώρες που ιδιοσυγκρασιακά είμαστε κοντά (π.χ. Μεσογειακές χώρες) δεν υπάρχει ταύτιση.

Όταν κάνουμε τις διακοπές μας δεν μας φαίνεται σε καμία περίπτωση η διαφορά, αλλά τι γίνεται με το εργασιακό περιβάλλον που είναι πολλές φορές δύσκολο ακόμα και στην ίδια μας τη χώρα; Θα σας πω εγώ από προσωπική εμπειρία: Χάσμα!

Και κάπως έτσι βρίσκεται κάποιος σε μια ξένη χώρα να αισθάνεται ξένος

Δεν έχει να κάνει με τη χώρα αυτή καθ’ αυτή ή τους ανθρώπους που θα συναντήσει κάποιος εκεί, έχει να κάνει με το ίδιο το άτομο. Η αλλαγή ακόμα και για πολύ προσαρμοστικά άτομα με προσήλωση στο στόχο τους (χρήματα, καριέρα κλπ.…), δεν είναι εύκολη. Η διαφορετική κουλτούρα είναι αποτυπωμένη σε όλο το φάσμα της καθημερινότητας μας και αυτό δεν το καταλαβαίνουμε μέχρι να γίνει η «αλλαγή».

Όταν πήρα την απόφαση και εγώ η ίδια για ένα μικρό διάστημα να εργαστώ σε μια χώρα στο εξωτερικό, δεν κρύβω πως ο ενθουσιασμός μου και οι προσδοκίες μου ήταν σε πολύ υψηλά επίπεδα.

Θεωρούσα πως με την έμφυτη τάση μου για αλλαγές, την εργασιομανία και την προσήλωση μου δεν θα είχα κανένα απολύτως πρόβλημα στο να προσαρμοστώ. Και ως ένα σημείο είχα δίκιο. Στην αρχή δεν σκεφτόμουν καθόλου πως ήμουν σε μια ξένη χώρα.

Μετά το πρώτο διάστημα της προσαρμογής μου όμως, άρχισα να παρατηρώ τις μικρές αλλαγές που μπορεί να φαινόντουσαν ανεπαίσθητες αλλά υπήρχαν.

Και τότε άρχισε η διαδικασία του “ζυγίσματος” και σκέψεις όπως:

Αξίζει να κάνει κάποιος μια τέτοια αλλαγή που δεν του εγγυάται κανείς ότι θα είναι επιτυχημένη;

Γιατί ένα είναι σίγουρο, γη της επαγγελίας δεν υπάρχει. Κάποιες συνθήκες μπορεί να βελτιωθούν στην άλλη χώρα, κάποιες όμως θα αλλάξουν προς το χειρότερο.

Και δεν υπάρχει χειρότερο σενάριο από το να επενδύσεις πολλά χρήματα για να κάνεις μια (σπασμωδική) κίνηση για καλύτερη ζωή, που μόνο καλύτερη δεν θα είναι τελικά.

Επίσης η σκέψη του «μήπως θα μπορούσα να έχω προσπαθήσει περισσότερο στην χώρα μου» πρέπει να γίνει πριν τη μεγάλη αλλαγή και όχι μετά.

Και για το τέλος, θέλω απλά να αναφέρω πως δεν είμαι απόλυτα υπέρ ή κατά μιας τέτοιας αλλαγής, απλά εκφράζω κάποιες σκέψεις που πολύ πιθανόν να περάσουν από το μυαλό κάποιου που θα κάνει μια τέτοια αλλαγή, όπως έκανα εγώ.