Menu
Τι μας ωθεί στο να γραφτούμε σε ένα κλαμπ; Ποια ανάγκη μας καλύπτουμε όταν συμμετέχουμε σε ομαδικά σπορ; Τι είναι αυτό που μας ωθεί να αγοράσουμε το ίδιο τηλέφωνο που έχουν άλλοι δύο εκατομμύρια άνθρωποι; Γιατί κάνουμε πράγματα ενώ διαφωνούμε, μόνο και μόνο για να ταιριάζουμε με τους πολλούς;
Το σκηνικό διαδραματίζεται στην υποδοχή ενός ιατρείου. Ένας ασθενής μπαίνει στο ιατρείο και βλέπει άλλους έξι ανθρώπους. Μόλις κάθεται σε μία καρέκλα οι υπόλοιποι έξι άνθρωποι σηκώνονται ταυτόχρονα και ξανακάθονται. Ο νέος ασθενής τους κοιτάζει με απορία και μισογελάει αλλά δεν ξέρει τι γίνεται.
Σύντομα μπαίνει και άλλος ένας ασθενής και οι πρώτοι έξι σηκώνονται ταυτόχρονα όταν εκείνος κάθεται σε μία καρέκλα. Ο προηγούμενος εξακολουθεί να κοιτάζει με απορία και να γελάει αμήχανα. Την τρίτη φορά που συμβαίνει αυτό, ο ασθενής που μέχρι τώρα γελούσε, σηκώνεται κι αυτός και κάνει ότι και οι υπόλοιποι. Δεν ξέρει γιατί το κάνει και εξακολουθεί να γελάει αμήχανα αλλά ακολουθεί το παράδειγμα των πολλών.
Η ίδια κατάσταση εξακολουθεί μέχρις ότου η αίθουσα έχει αδειάσει εντελώς εκτός από εκείνον τον ασθενή που πρωτοαναφέραμε. Πλέον κάθεται μόνος και περιμένει. Μόλις μπαίνει ένας νέος ασθενής και κάθεται, εκείνος αυτόματα σηκώνεται και ξανακάθεται. Όταν ο άλλος τον ρωτάει γιατί το έκανε αυτό, γελάει αμήχανα και του λέει «Δεν ξέρω, αλλά όλοι οι προηγούμενοι έκαναν το ίδιο».
Αυτό ήταν ένα κοινωνικό πείραμα που πραγματοποιήθηκε σε ένα στημένο σκηνικό για τις ανάγκες μίας σειράς και μάλιστα είναι διαθέσιμο στο youtube. Αυτό που προσπαθεί να αποδείξει (και πολύ δυστυχώς το καταφέρνει) είναι ότι ο κόσμος έχει την τάση να κάνει πράγματα και να ακολουθεί τους πολλούς, ακόμα κι όταν δεν συμφωνεί ή δεν ξέρει γιατί το κάνει.
Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Από τα πρώτα δείγματα που έχουμε από την προϊστορία, διαπιστώνουμε ότι ο άνθρωπος λειτουργεί καλύτερα σε ομάδες παρά ατομικά. Η επιβίωση του ανέκαθεν ήταν μία συλλογική διαδικασία που βασιζόταν στην συνεργασία και την αλληλοβοήθεια.
Αυτό από μόνο του, δημιουργεί μία τεράστια βιολογική ανάγκη στον άνθρωπο. Αυτή του ανήκειν. Η αρχέγονη τάση μας, μας ωθεί στο να επιδιώξουμε την ένταξη μας σε ένα γενικότερο κοινωνικό σύνολο. Πραγματικά χρειαζόμαστε να ανήκουμε σε μία ομάδα ανθρώπων γιατί αυτό μας κάνει να αισθανόμαστε ασφάλεια, σιγουριά και αποδοχή.
Βέβαια με τα χρόνια οι ανάγκες μας αλλάζουν. Έτσι υπάρχει μία τεράστια ποικιλία επιλογών. Τα μεγέθη και οι τύποι των διαθέσιμων ομάδων είναι απεριόριστα. Μπορεί να είναι από τις πιο μικρές, όπως η τοπική ομάδα σκάκι στην γειτονιά και να φτάνει τα πολλά εκατομμύρια ανθρώπων, όπως μία θρησκευτική ομάδα. Η παραδοχή είναι μία. Όσο περισσότερο μοιάζουμε με κάποιους ανθρώπους, τόσο μεγαλύτερη τάση έχουμε να θέλουμε να κάνουμε παρέα μαζί τους.
Από την μία είναι καλό αυτό. Καλύπτει αρχέγονες ανάγκες μας και μας βοηθάει να εξελιχθούμε. Τι γίνεται όμως όταν αυτό σταματάει να είναι παραγωγικό και μας ωθεί σε ακρότητες;
Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου αυτή μας η ανάγκη μας ωθεί στο να κάνουμε πράγματα που δεν θα κάναμε υπό άλλες συνθήκες γιατί αποζητάμε την αποδοχή μίας ομάδας ανθρώπων. Έτσι καταλήγουμε να ξεπερνάμε τα όρια μας.
Αν θες να μάθεις να βάζεις τα όρια σου με υγιή και αποτελεσματικό τρόπο, δες εδώ 
Αυτό εκδηλώνεται κυρίως σε ανθρώπους με αδυναμία χαρακτήρα. Που δυσκολεύονται να αποδεχτούν το γεγονός ότι δεν είναι απαραίτητο να ανήκεις σε μία ομάδα. Είναι πιο ορατό σε μικρές ηλικίες, κυρίως στο σχολείο. Θυμάμαι πολλές καταστάσεις ανθρώπων που έκαναν τα πάντα για να έχουν την αποδοχή των πιο δημοφιλών παιδιών.
Βέβαια αυτό έχει γίνει κραυγαλέο τα τελευταία χρόνια, με την εμφάνιση των social media. Και τί δεν κάνει ο κόσμος για να εισπράξει μερικά Likes παραπάνω. Καταντάει πραγματικά ανησυχητικό το γεγονός ότι ο κόσμος είναι διατεθειμένος να εκθέσει τον εαυτό του σε κίνδυνο και να προκαλέσει σωματικές βλάβες επάνω του για να εισπράξει την αναγνώριση.
Το ίδιο συμβαίνει και με την αγορά προϊόντων. Πολλοί τρέχουν να αγοράσουν το τελευταίας τεχνολογίας κινητό, την διάσημη τσάντα, εκείνα τα παπούτσια που φορούσε η σούπερ σταρ και πάει λέγοντας.
Είναι σημαντικό να αναρωτηθούμε, πόσα είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε ή να κάνουμε στο βωμό της αποδοχής; Προτιθέμεθα να «διαφημίσουμε» τα παιδιά μας στα social media για να πάρουμε μερικά likes παραπάνω; Ή μήπως θα πηδάγαμε από ένα διώροφο σπίτι σε μία πλαστική καρέκλα για να δούμε το βίντεο μας να απογειώνεται στο youtube;
Εσύ μέχρι που θα έφτανες για λίγη αποδοχή παραπάνω;