Menu
Θα ξεκινήσω αυτό το άρθρο με ένα αληθινό περιστατικό, το οποίο δεν είναι μεμονωμένο, αλλά συμβαίνει συχνά και είμαι σίγουρος ότι κι εσύ έχεις δει ή ακούσει κάτι αντίστοιχο. Στο διπλανό τραπέζι κάθεται ένα ζευγάρι και συζητάει.
Μιλώντας, ο ένας αποκαλεί τον άλλο μωρό μου, οπότε η κάθε τους ατάκα ξεκινάει με αυτό. Ταυτόχρονα, υπάρχει μία ελαφριά ένταση γιατί υπάρχει κάποια αντιπαράθεση μεταξύ τους και η κουβέντα τους πάει ως εξής:
«Μωρό μου είσαι βλάκας»
«Μωρό μου, εσύ είσαι χαζή που δεν καταλαβαίνεις»
«Μα βρε μωρό μου, αυτό που λες δε στέκει. Μόνο κάποιος εντελώς βλάκας θα το έλεγε»
«Μωρό μου, γι’ αυτό με θες, γιατί και εσύ χαζή είσαι»
Δε θα τραβήξω τη συνομιλία γιατί πιστεύω ότι μπορείς να καταλάβεις τι εννοώ. Ανέκαθεν πίστευα ότι μία σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους βασίζεται πάνω σε κάποιους βασικούς πυλώνες. Ένας από αυτούς είναι ο σεβασμός.
Σεβασμός είναι η εκτίμηση που δείχνουμε σε κάποιο πρόσωπο για τα ψυχικά και πνευματικά του χαρίσματα καθώς και τα προσόντα του. Αυτό ωστόσο προαπαιτεί δύο, τρία πράγματα.
Αρχικά, το άτομο που έχουμε δίπλα μας πρέπει να έχει κάποια χαρίσματα που να συμμεριζόμαστε και να μας εκφράζουν. Σίγουρα όλοι έχουν κάποια χαρίσματα ή ικανότητες που είναι ιδιαίτερες και μοναδικές. Απλά για να έχουμε δίπλα μας αυτό το άτομο, τότε κάποια από αυτά συνάδουν με το δικό μας τρόπο σκέψης και λειτουργίας. Η έλλειψη σεβασμού είναι το κλειδί για μία αποτυχημένη σχέση.
Κατά δεύτερον, πρέπει να μπορούμε να αποδεχτούμε το άτομο ως ίσο με εμάς, για να υπάρχει μία ομαλή σχέση αποδοχής και κατανόησης. Να μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα θετικά και τα αρνητικά και να μπορούμε να στηρίξουμε τις προσπάθειες του ατόμου να ενισχύσει τα θετικά και να βελτιώσει τα αρνητικά.
Τέλος, χρειάζεται αποδοχή του ίδιου μας του εαυτού. Αυτό πιστεύω ότι είναι το άλφα και το ωμέγα. Εξάλλου, η αποδοχή των άλλων περνάει από μέσα μας. Αν δεν μπορείς να αποδεχτείς τον ίδιο σου τον εαυτό, δεν μπορείς να αφήσεις χώρο για τρίτους. 
Το παραπάνω παράδειγμα είναι πραγματικά πολύ ελαφρύ. Κατά καιρούς έχω ακούσει ζευγάρια αλλά και φίλους, να αποκαλούν ο ένας τον άλλο με πολύ χειρότερα κοσμητικά επίθετα και πραγματικά αναρωτιέμαι. Πως μπορείς να δέχεσαι δίπλα σου κάποιον που θεωρείς ότι έχει τέτοια στοιχεία στον χαρακτήρα του, ώστε να αξίζει τέτοιο βρίσιμο και μάλιστα να του λες «Μα γι’ αυτό σε αγαπάω, γιατί είσαι τόσο χαζός». Αλήθεια;
Δηλαδή ο λόγος για τον οποίο αποδέχεσαι το σύντροφό σου είναι η ανικανότητα του να διαχειριστεί καταστάσεις ή να καταλάβει πράγματα; Μετά μην απορείς γιατί οι σχέσεις σου δεν πάνε έτσι όπως θα ήθελες.
Αν σέβεσαι τον άλλο και κατ’ επέκταση τον εαυτό σου, τότε δεν πέφτεις τόσο χαμηλά ώστε να εκφράζεσαι με αυτόν τον τρόπο, πόσο μάλιστα να τονίζεις τα αρνητικά, λέγοντας ότι για αυτά τον αποδέχεσαι. Εξάλλου με την έλλειψη σεβασμού προς τον άλλο, έρχονται και η βία (λεκτική ή μη), τα ψέματα, ο θυμός και η απιστία. Και πολλές φορές, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα σε φιλικό επίπεδο.
Θες να σε βοηθήσουμε να βελτιώσεις τη σχέση σου; Δες εδώ
Φυσικά ο σεβασμός είναι κάτι που κερδίζεται και δεν είναι αυτονόητος σε μία σχέση. Αυτό το λέω γιατί πολλές φορές ακούω κόσμο να λέει: «Απαιτώ να με σέβεσαι». Ναι, εντάξει.
Μπορώ να σε σεβαστώ σαν ανθρώπινο ον, χωρίς αυτό να με κάνει να θέλω περισσότερες σχέσεις μαζί σου. Ο σεβασμός κερδίζεται πόντο-πόντο, με καθημερινή απόδειξη και σταθερότητα στη συμπεριφορά και τα πιστεύω μας.
Τέλος, αν θες να υπάρχει σεβασμός στη σχέση σου, τότε είναι απαραίτητο να μάθεις να συγχωρείς και κυρίως να ζητάς συγγνώμη. Και πάλι, αυτό απαιτεί να μπορείς να συγχωρείς και να αποδέχεσαι τον εαυτό σου. Συμπεριφέρσου στους άλλους όπως θα ήθελες να συμπεριφερθούν εκείνοι σε εσένα. Αν σέβεσαι και αποδέχεσαι τον εαυτό σου, τότε το ίδιο θα ζητάς και θα προσφέρεις και στους άλλους.
Άρα, το μυστικό για μια επιτυχημένη σχέση είναι πρώτα απ’ όλα ο σεβασμός προς τον ίδιο σου τον εαυτό και έπειτα και για τον σύντροφό σου.