Η πολλή πληροφόρηση βλάπτει σοβαρά την υγεία

Πολλές φορές νιώθουμε την ανάγκη να μάθουμε όλη την αλήθεια σε ένα ζήτημα που μπορεί και να μην εμπλεκόμαστε άμεσα. Άλλες φορές αισθανόμαστε «ανάπηροι», αν δεν γνωρίζουμε όλες τις λεπτομέρειες για κάποια υπόθεση που μας αφορά.

Ακόμα, δεν είναι λίγοι οι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι αγχώνονται μήπως δεν προλάβουν να διδάξουν όλα τα πιθανά υπό εξέταση θέματα για τις Πανελλήνιες. Κι αυτά είναι μόνο λίγα από τα παραδείγματα που θα μπορούσε κανείς να αναφέρει για να περιγράψει την επικρατούσα κατάσταση σε συνθήκες καθημερινής ζωής, προσωπικής κι επαγγελματικής.

Και θα πει κάποιος: «γιατί να μην τα ελέγχω όλα;», «ποιο το κακό;», «ίσα-ίσα, έτσι προστατεύω τον εαυτό μου από πιθανούς κινδύνους!», «να! και η τάδε που είχε διαβάσει από όλα τα βοηθήματα, κατάφερε να μπει στο πανεπιστήμιο» κλπ κλπ.

Όλα τα παραπάνω μπορεί να ισχύουν και ενδεχομένως να επαληθεύονται, όχι όμως χωρίς ψυχικό, σωματικό, συναισθηματικό, ακόμα και κοινωνικό κόστος… Ο καθένα μας το γνωρίζει αυτό. Προφανώς είναι επικίνδυνο στις μέρες μας να μένει κανείς απληροφόρητος, ωστόσο η υπερβολική πληροφόρηση -και ειδικά σε θέματα όχι τα άμεσου συμφέροντός μας- βλάπτει σοβαρά την υγεία!

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από τον επαγγελματικό χώρο. Κάποιος/α ασχολείται υπερβολικά με το τι συμβαίνει στη «συναδελφική» αρένα, ποιοι είναι πραγματικά μαζί του, ποιοι «του σκάβουν το λάκκο», ποιος είναι πιο κοντά στον διευθυντή ή στον ιδιοκτήτη κλπ.

Αυτό έχει σαν φυσικό αποτέλεσμα να μην προχωράει επαγγελματικά, να «μπερδεύεται» με τις αλληλοσυγκρουόμενες πληροφορίες που προσπαθεί να «αλιεύει» και στο τέλος να έρχεται -γιατί όχι;- και το μοιραίο.

Στην προσωπική ζωή τα πράγματα μπορεί να είναι ακόμα χειρότερα! Αν ο/η σύζυγος/σύντροφος συνέχεια ρωτάει «πού ήσουν», «γιατί άργησες;», «με ποιους θα είστε στο καφέ», τότε δημιουργούνται σοβαρά προβλήματα εμπιστοσύνης και αποσταθεροποίησης της σχέσης. Ο άλλος έχει ανάγκη τον προσωπικό του χώρο. Η συνεχής εισβολή στην προσωπική ελευθερία βλάπτει κι αυτή.

Και ο κοινωνικός τομέας όμως έχει τα δικά του. Η εικόνα κάποιου/ας που τα γνωρίζει όλα, πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις είναι μια εικόνα -αν μη τι άλλο- «κουραστική»! Ο ξερόλας είναι ολίγον άτομο προς αποφυγή. Υπάρχει πάντα, λοιπό, ο κίνδυνος κάποιος να απομονωθεί στην προσπάθειά του να τα μαθαίνει όλα και, ενδεχομένως, να κινεί τα νήματα.

Δῶς μοι πᾶ στῶ καὶ τὰν γᾶν κινάσω, έλεγε ο Αρχιμήδης, δηλαδή «δώσε μου τόπο να σταθώ και την γη θα κινήσω».

Αν ερμηνεύσουμε τον «τόπο» ως τις απαραίτητες πληροφορίες και γνώσεις για να σταθείς και να προχωρήσεις στη ζωή σου, καλώς! Αν, από την άλλη, παρεξηγηθεί, μπορεί να φέρει τα αντίθετα από τα αναμενόμενα αποτελέσματα.

Αν, δηλαδή, πιστέψουμε ότι όλη μας η ζωή μπορεί και πρέπει να περιστρέφεται γύρω από τον κόσμο των πληροφοριών ως ζωτική ανάγκη, τότε το παιχνίδι ίσως χαθεί. Ίσως και η υγεία μας.