Μεσσιανισμός: Η ανάγκη μας για σωτήρα

Ο μεσσιανισμός δεν οδηγεί πουθενά…

Η κοινωνία μας προτιμάει στο μεγαλύτερό της βαθμό να έρθει ένας ηγέτης ο οποίος θα λύσει όλα τα προβλήματα της κοινωνίας μεμιάς, παρά να αλλάξει εκείνη προς το καλύτερο. Τότε το φαινόμενο που ονομάζεται μεσσιανισμός, κάνει την εμφάνισή του, απειλώντας την κοινωνική συνοχή και την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου.

Ο μεσσιανισμός είναι στην ουσία η πίστη στον ερχομό ενός «σωτήρα», ενός ηγέτη με ιδιαίτερες ικανότητες και χαρίσματα, ο οποίος θα βοηθήσει στην εξομάλυνση όλων των προβλημάτων της κοινωνίας.

Διάφοροι παράγοντες όπως το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, η τυφλή πίστη και η θρησκοληψία οδηγούν μάζες ανθρώπων που δεν επιθυμούν να διαφοροποιούνται να γίνονται εύκολα θύματα στις υποσχέσεις και την ακόρεστη δίψα για εξουσία πολλών επίδοξων ηγετών.

Η κριτική σκέψη των ανθρώπων καταπολεμάται, οι άνθρωποι δεν πρέπει να μάθουν να σκέφτονται, πρέπει απλώς να περιμένουν τη σωτηρία και τη βελτίωση από εξωτερικό άνθρωπο ή κατάσταση, όχι από τους ίδιους.

Ο μεσσιανισμός δε θέλει οι άνθρωποι να αντιληφθούν την πραγματική τους δύναμη, δεν επιθυμεί να μάθουν πως μόνο εκείνοι και η αλλαγή της νοοτροπίας τους, ευθύνονται για τη βελτίωση της κοινωνίας. Οι άνθρωποι χάνουν την ικανότητα να σκέφτονται, να υπολογίζουν τα δεδομένα και τις καταστάσεις και να βγάζουν σωστές αποφάσεις και οδηγούνται σταδιακά σε μία μοιραλατρική στάση ζωής.

Ο μεσσιανισμός οδηγεί παράλληλα και στη συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια των λίγων, δίνει τη δύναμη σε λαοπλάνους και πολιτικάντηδες να κατευθύνουν εύκολα τα λαό και να μπορούν να του σερβίρουν όσα ψέματα εκείνοι θέλουν. Η ελευθερία της βούλησης καταπατείται και η καταπάτηση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων αρχίζει σιγά-σιγά να κάνει την εμφάνισή της.

Ο πολίτης έχει πειστεί πως μόνο ο «μεσσίας», ο ηγέτης που μέλλει να έρθει, είναι ικανός να λάβει τις σωστές αποφάσεις και σταδιακά αποδυναμώνεται. Θεωρεί πως μόνο αυτός ο ηγέτης έχει τη γνώση και την αντίληψη να αναδημιουργήσει την κοινωνία. Ο πνευματικός σκοταδισμός κυριαρχεί, η μόρφωση και η ελεύθερη σκέψη πλέον υποβιβάζονται και θεωρούνται υποδεέστερα.

Σε αυτό μάλιστα, συμβάλλουν και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αφού παρακινημένα από πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, προβάλλουν ηγέτες μεσσιανικού τύπου οι οποίοι υπόσχονται λύσεις σε όλα τα κοινωνικά προβλήματα ως «δια μαγείας».

Πατάνε μάλιστα, στο διάχυτο αίσθημα της απογοήτευσης του κοινωνικού συνόλου εξαιτίας των οξυμμένων προβλημάτων, βρίσκοντας την ευκαιρία να διογκωθούν. Έτσι η παντοδυναμία και η μοναδικότητα του ηγέτη εξιδανικεύονται και εκείνος χαρακτηρίζεται ως ο φωτεινός παντογνώστης που κατέχει όλη τη σοφία και γνώση. Εκείνος είναι που αποφασίζει «για το λαό» και όχι σε συνεργασία «με το λαό».

Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί ο μεσσιανισμός;

Η αλλαγή της νοοτροπίας και η έμφαση στην παιδεία των ανθρώπων, πρέπει να μπει στο κέντρο της κοινωνίας αν η ίδια επιθυμεί την πνευματική ελευθερία τους.

Ο μεσσιανισμός μπορεί να αλλάξει με την ενημέρωση των ανθρώπων σχετικά με το περιεχόμενο αυτής της νοσηρής ιδεολογίας, καθώς και το πόσο βλαπτική μπορεί να αποβεί για την κοινωνία. Η πνευματική και ηθική θωράκιση των ανθρώπων και η αναβάθμιση της παιδείας θα βοηθήσουν στην εξάλειψη αυτού του αρνητικού φαινομένου.

Από μικρή ηλικία ο άνθρωπος κοινωνικοποιείται, μαθαίνει πως είναι μέλος μίας οργανωμένης κοινωνίας και πως οφείλει να ενδιαφέρεται, να συμμετέχει και να έχει όλα στα κοινά. Έτσι μαθαίνει πως δεν είναι ένα άβουλο πλάσμα το οποίο μένει εκτός των κοινωνικών εξελίξεων, αλλά ένας ζωντανός και δραστήριος οργανισμός ο οποίος έχει την ικανότητα αλλά και την υποχρέωση να μετέχει στα κοινά.

Παράλληλα με τη συμμετοχή του, αποκτά αυτοπεποίθηση και αισθάνεται δυνατός, αντιλαμβάνεται πως δεν πρέπει να αφήνει την τύχη και το μέλλον του σε χέρια άλλων, αλλά να έχει λόγο και να παίρνει αποφάσεις. Η εκπαίδευση γίνεται ανθρωποκεντρική και οι άνθρωποι δεν αποκτούν τεχνικές γνώσεις, αλλά παιδεία με την έννοια του ενδιαφέροντος στο συνάνθρωπο και στην προσφορά στο κοινωνικό σύνολο.

Τα προβλήματα επιλύονται με την προσπάθεια και τη συνεργασία του κοινωνικού συνόλου και όχι με την παθητική αδράνεια και τη μετάθεση των προβλημάτων σε πλάτες άλλων. Η κοινωνία αλλάζει όταν αλλάζουν οι ίδιοι οι άνθρωποι και η νοοτροπία τους, όχι με τη θεοποίηση ηγετών.

Η ίδια η πνευματική ηγεσία και η εκπαίδευση οφείλουν να ενημερώνουν τους πολίτες για τον πραγματικό ρόλο και τις προθέσεις των ηγετών οι οποίοι εμφανίζονται ως «μεσσίες» καθώς και για τρόπους που εκείνοι χρησιμοποιούν για να παραπλανούν το λαό.

Αδήριτη κρίνεται και η ανάγκη να καλλιεργηθούν τα δημοκρατικά αντανακλαστικά των πολιτών, αναγκαία η ομαδικά συμμετοχή και ο διάλογος για την επίλυση των κοινωνικών θεμάτων.

Ο μεσσιανισμός δεν θα φέρει την κοινωνική αλλαγή, οι άνθρωποι που την αποτελούν θα το καταφέρουν.