Menu
Με ποιον τρόπο μπορείς να παρηγορείς τους άλλους.
Είναι, πραγματικά, σπουδαία και αξιοθαύμαστη ενέργεια να προσπαθείς να μειώσεις με λόγια και ενέργειες τον ψυχικό πόνο κάποιου.
Ίσως μάλιστα αυτή να είναι μία από τις αιτίες που ίσως και να δικαιολογεί την ύπαρξη των δύσκολων στιγμών στη ζωή μας; Οι άνθρωποι κάτω από το βάρος της απώλειας και του ψυχικού πόνου λυγίζουμε, συμπάσχουμε και γινόμαστε περισσότερο ανθρώπινοι και ευαίσθητοι.
Η χώρα μας επλήγη τις τελευταίες ημέρες από μία πρωτόγνωρη τραγωδία η οποία βύθισε πολλούς συνανθρώπους μας στο πένθος. Η συνειδητοποίηση πως η ευτυχία και η ζωή μας η ίδια κρέμονται κυριολεκτικά από μία κλωστή, μας συντάραξε όλους.
Η απώλεια των συνανθρώπων μας και η συναισθηματική στήριξη που θα χρειαστούν εκείνοι που έμειναν πίσω, εγείρει πολλά ερωτήματα ως προς το ποιες συμπεριφορές είναι οι κατάλληλες ώστε να παρηγορήσουν έναν άνθρωπο;
Φυσικά, ο κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει πολλά και διάφορα προβλήματα και σίγουρα ο καθένας από εμάς έχει αισθανθεί θλίψη για την απώλεια μίας εργασίας, συναισθηματικών ή φιλικών σχέσεων όπως και για διάφορους άλλους λόγους.
Γεννάται λοιπόν το κύριο ερώτημα: πώς μπορώ να παρηγορήσω έναν δικό μου άνθρωπο ο οποίος είναι θλιμμένος και βιώνει ψυχικό πόνο;
Ας δούμε μερικές σημαντικές ενέργειες τις οποίες πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας κάθε φορά που θέλουμε να υποστηρίξουμε ψυχολογικά κάποιον.
Όταν προσπαθούμε να παρηγορήσουμε έναν άνθρωπο, του δίνουμε χώρο και χρόνο ώστε να μας μιλήσει εκείνος για αυτό που του συμβαίνει.
Δεν πνίγουμε κάποιον ούτε με υπερβολικές αγκαλιές αλλά ούτε και με ερωτήσεις, εκτός αν το ζητήσει ο ίδιος, διότι η αγκαλιά σε πολλούς ανθρώπους λειτουργεί ευεργετικά και απαλύνει κάθε δύσκολη συναισθηματική πληγή.
Αφουγκραζόμαστε αυτό που έχει ανάγκη ο άλλος, δεν κρίνουμε από τον δικό μας εαυτό και δεν ασκούμε πίεση στον άλλον να μας μιλήσει χωρίς να το θέλει. Όπως όταν κάποιος δίνει πρώτες βοήθειες ενδιαφέρεται για την επαναφορά της σωματικής υγείας του πάσχοντος, έτσι και εδώ το κέντρο της προσοχής μετατοπίζεται στον ψυχισμό του άλλου.
Δε χρειάζεται να κουνάμε διαρκώς το δάχτυλο στον άλλο, όπως και είναι περιττό να χρησιμοποιούμε φράσεις τύπου «είσαι νέος, θα κάνεις άλλη οικογένεια», ή «υπάρχουν και χειρότερα», «θα τα φτιάξεις όλα ξανά από την αρχή».
Ένας άνθρωπος που βιώνει εκείνη τη στιγμή μία απώλεια και βρίσκεται ακόμα σε κατάσταση σοκ και πένθους, δεν έχει ανάγκη και δεν αντέχει κιόλας να ακούει τέτοιες παραινέσεις.
Και δεν έχει καν και τη διάθεση να ακούει εμάς να πετάμε αυτές τις εξυπνάδες οι οποίες δε συνάδουν με την τραγικότητα και το νωπό τραύμα της απώλειας που βιώνει κάποιος ο οποίος καλείται να επεξεργαστεί και να αποδεχτεί μία καινούργια και μη αναστρέψιμη πραγματικότητα.
Όταν παρηγορούμε έναν άνθρωπο είναι εξίσου θεμιτό να αποφεύγουμε να συγκρίνουμε διαρκώς τη δική του κατάσταση με μία δική μας.
Οι περισσότεροι από εμάς –μάλλον όλοι μας- έχουμε αναφερθεί σε περιστατικά της δικής μας ζωής στην προσπάθεια να δώσουμε ψυχική ενθάρρυνση στο αγαπημένο μας πρόσωπο που πονάει εκείνη τη στιγμή. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και βιώνει το οτιδήποτε τελείως διαφορετικά, οπότε δεν βοηθάει ιδιαίτερα να συγκρίνουμε διαρκώς την κατάσταση του άλλου ανθρώπου με τη δική μας.
Δεν προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ενοχή στον άλλο άνθρωπο επειδή θλίβεται και πονάει για μία κατάσταση. Φράσεις όπως «υπάρχουν και χειρότερα» ή «στεναχωριέσαι για βλακείες» δεν είναι καλό να λέγονται.
Κάτι που για εμάς είναι ασήμαντο, για έναν άλλο άνθρωπο μπορεί να είναι ο κόσμος του. Κάτι που για εμένα είναι αντιμετωπίσιμο για έναν άλλο άνθρωπο μπορεί να μην είναι. Υπάρχουν πολλά είδη πόνου και ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές αντοχές, ψυχοσύνθεση, βιώματα και ιδιοσυγκρασία.
Δείχνουμε προσοχή και αγάπη στον άνθρωπο που έχει ανάγκη την υποστήριξη και ενθάρρυνσή μας.
Αν είναι να βοηθήσουμε κάποιον και να κοιτάμε διαρκώς το ρολόι σα να του δείχνουμε ότι θέλουμε να ξεμπερδεύουμε το συντομότερο δυνατό, τότε είναι καλύτερο να μην έρθουμε καθόλου στο πλευρό του άλλου. Όταν ένας άνθρωπος έχει αληθινή ανάγκη και τον αγαπάς βρίσκεσαι στο πλευρό του και προσπαθείς να τον βοηθήσεις χωρίς να υπολογίζεις την ώρα.
Δε γινόμαστε συμβουλάτορες, ούτε χρειάζεται να καθοδηγούμε τον άλλον στο πώς πρέπει να αισθάνεται, να αντιδράσει ή σε ποιες ενέργειες πρέπει να προβεί.
Οι συμβουλές πολλές φορές δεν οδηγούν πουθενά. Η αγκαλιά, η ενθάρρυνση και η προσπάθεια να δείξουμε στον άλλον πως είναι σημαντικός για εμάς και θα είμαστε δίπλα του, είναι πιο ευεργετικές και ωφέλιμες.
Αν διαπιστώσουμε πως ο άνθρωπος που προσπαθούμε να παρηγορήσουμε υποφέρει διαρκώς από αρνητικές σκέψεις, αισθάνεται απελπισμένος, ανάξιος, μόνος, πληγωμένος, τότε είναι καλύτερο ή να ζητήσουμε τη γνώμη ενός ειδικού ψυχικής υγείας ή να προτρέψουμε το ίδιο το άτομο να επισκεφτεί έναν ψυχολόγο ή ψυχοθεραπευτή.
Είναι σπουδαίο να παρηγορείς έναν άνθρωπο που βιώνει μία κατάσταση θλίψης. Και ακόμα πιο σπουδαίο είναι να το πράττεις με ευαισθησία, ενσυναίσθηση και συνείδηση.