Πλήρης οδηγός για να διαχειρίζεσαι τα ξεσπάσματα θυμού των παιδιών

Είναι απαραίτητο για κάθε γονιό να γνωρίζει πως να αντιμετωπίζει τα ξεσπάσματα των παιδιών του.

Η κόρη μου πλέον είναι εφτά χρονών. Την πρώτη φορά όμως που επισκεφτήκαμε τον παιδότοπο της γειτονιάς ήταν τριών. Ακόμα δεν έχω ξεχάσει την απόλυτη κατάρρευση της και το έντονο ξέσπασμα θυμού που έκανε, την στιγμή που της είπα ότι είναι ώρα να γυρίσουμε σπίτι. Έπεσε κάτω και άρχισε να ουρλιάζει με λυγμούς.

Εκείνη την περίοδο είχα ήδη δίδυμα τα οποία ήταν έξι μηνών και τα οποία φυσικά είχα μαζί μου. Τα είχα βάλει ήδη στο καρεκλάκι του αυτοκινήτου και ήμουν έτοιμη να γυρίσω σπίτι και με τα τρία και να τα βάλω για έναν υπνάκο. Ήταν όλα κανονισμένα.

Την στιγμή που η κόρη μου άρχισε το ξέσπασμα, ήθελα και εγώ να βάλω τα κλάματα. Ήμουν άυπνη, πεινασμένη και είχα να διαχειριστώ τρία παιδιά που είχαν ηλικίες από δύο ετών και κάτω. Ήμουν συντετριμμένη.

Όσες φορές τα ξεσπάσματα της κόρης μου είχαν συμβεί στο σπίτι δεν με είχαν ενοχλήσει τόσο πολύ. Παρόλα αυτά, όταν ξέσπασε με αυτό τον τρόπο μπροστά σε κόσμο (αυτή ήταν η πρώτη φορά, ακολούθησαν και άλλες) ήθελα να αρχίσω να κλαίω.

Ένιωθα ότι με κάποιο μαγικό τρόπο έπρεπε να σταματήσω τις φωνές της ή ακόμα και να κρυφτώ από τους ανθρώπους που κοιτούσαν όλη αυτή την κατάσταση να ξετυλίγεται ενώ οι ίδιοι είχαν τα παιδάκια τους χαρούμενα να παίζουν στις τσουλήθρες.

Αρχικά, προσπάθησα να την «λογικέψω» (αν χρησιμοποιείται αυτός ο όρος για τα παιδιά) χωρίς αποτέλεσμα. Μετά άρχισα να την εκλιπαρώ να σηκωθεί από το πάτωμα και να έρθει στο αυτοκίνητο μαζί μου ώστε να πάμε σπίτι για να φάμε.

Στην συνέχεια προσπάθησα να την δωροδοκήσω. Θυμήθηκα ξαφνικά ότι στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου είχα μία σοκολάτα από την προηγούμενη ημέρα, που δεν την είχα αφήσει να την φάει. Βέβαια, στην συγκεκριμένη φάση, θα πλήρωνα και 200 ευρώ σε σοκολάτες αν ήξερα ότι σίγουρα θα ηρεμούσε.

Εκείνη, συνέχισε απτόητη να χτυπιέται, να μοιρολογάει και να κλαίει για μερικά ακόμα λεπτά. Τίποτα από όσα έκανα δεν είχαν αποτέλεσμα. Εν τέλει, την σήκωσα στα χέρια μου και κυριολεκτικά την έσυρα, μαζί με το διπλό καροτσάκι, στο αυτοκίνητο.

Μετά από εκείνη την ημέρα, και μερικά ξεσπάσματα ακόμα, άρχισα να ψάχνω πληροφορίες για τα παιδικά ξεσπάσματα και πώς να τα διαχειριστείς. Έτσι, βρήκα μερικές τεχνικές οι οποίες βοήθησαν.

Δεν βοήθησαν με το ντρόπιασμα μου μπροστά στους άλλους γονείς, αλλά και πάλι διευκόλυναν την αντιμετώπιση των ξεσπασμάτων. Τουλάχιστον μέχρι να περάσει αυτή η φάση.

Δεν γίνεται να εξαλείψουμε τα ξεσπάσματα των παιδιών σε αυτή την ηλικία, αλλά μπορούμε να τα μειώσουμε. Ορίστε μερικές χρήσιμες συμβουλές για όλους τους γονείς των μικρών παιδιών.

#1. Αγνόησε το ξέσπασμα και μην υποκύψεις

Το παιδί χρησιμοποιεί τα ξεσπάσματα για να τραβήξει την προσοχή σου ή να πάρει κάτι που θέλει. Πιο συχνά, για να πάρει αυτό που θέλει.

Στο παράδειγμα με την κόρη μου, ήθελε να μείνει παραπάνω ώρα στο παιδότοπο. Αν είχα υποκύψει και την είχα αφήσει να παίξει παραπάνω ώρα θα ήταν σαν να της έλεγα ότι κάθε φορά που θα ξεσπάει θα μπορεί να μείνει περισσότερο στην παιδική χαρά.

Μην υποκύψεις ποτέ στο παιδί. Όταν τους δίνεις αυτό που θέλουν στην ουσία ενθαρρύνεις τα ξεσπάσματα τους. Ακόμα και αν είναι κάτι μικρό ή ασήμαντο, με το να τους το δώσεις τους περνάς λάθος μήνυμα.

Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να καταλήξεις με ένα παιδάκι που θα ξεσπάει με θυμό κάθε φορά που δεν του κάνεις το χατίρι. Επίσης, θα σταματάει μόλις του το κάνεις.

#2. Μην αντιδράς

Τα παιδιά πρέπει να μάθουν ότι τα ξεσπάσματα θυμού δεν τους προσφέρουν τίποτα. Ορισμένα παιδιά ξεσπούν επειδή θέλουν την προσοχή και σημασία του γονέα. Δώσε σημασία στο παιδί, αλλά όχι κατά την διάρκεια του ξεσπάσματος.

Αν καταλάβεις ότι τα ξεσπάσματα θυμού τα κάνει επειδή θέλει περισσότερη σημασία από εσένα, τότε προσπάθησε να του την δίνεις σε άσχετη ώρα, όταν είναι ήρεμο.

Όσο είναι σε κατάσταση παροξυσμού μην κάνεις τίποτα, μην πεις τίποτα και αγνόησε τα όσο περισσότερο μπορείς.

Την αποτελεσματικότητα αυτής της τακτικής την συνειδητοποίησα στα ξεσπάσματα της κόρης μου σε δημόσιους χώρους. Το ξέσπασμα σταματούσε την στιγμή που η κόρη μου καταλάβαινε ότι συνέχιζα να κάνω αυτό που έκανα και ότι ετοιμαζόμουν να φύγω. Ο φόβος του να μείνει πίσω χωρίς εμένα την έκανε να με ακολουθήσει άμεσα.

Εννοείται ότι ποτέ δεν θα έφευγα. Ούτε θα άφηνα το παιδί μου μόνο του κάπου. Όμως, αν ήταν αναγκαίο, θα έβγαινα έξω από τον χώρο που βρισκόμασταν και θα την παρακολουθούσα και περίμενα στην τζαμαρία μέχρι να είναι έτοιμη να έρθει μαζί μου με ηρεμία.

Όταν κατάλαβε ότι τα ξεσπάσματα της δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα και ότι με αυτό τον τρόπο της έδινα ακόμα λιγότερη σημασία, η συμπεριφορά της βελτιώθηκε.

Θες να μάθεις πως να βάζεις τα όρια σου με το σωστό τρόπο; Δες εδώ

#3. Μην προσπαθείς να ηρεμήσεις το παιδί

Ενστικτωδώς, θέλουμε να απαλύνουμε τον πόνο του παιδιού μας και να ήμαστε κοντά τους ώστε να ηρεμίσουν κατά την διάρκεια του ξεσπάσματος. Δυστυχώς αυτό δεν είναι αποτελεσματικό σε ένα ξέσπασμα θυμού, ειδικά αν το κάνουν για να κερδίσουν την προσοχή σου.

Ακόμα και αν ακούγεται παράλογο, προσπάθησε με όλες σου τις δυνάμεις να αποφύγεις να προσπαθήσεις να ηρεμίσεις το παιδί. Αν συμπεριφέρεται έτσι επειδή θέλει σημασία, στην ουσία επιβραβεύεις το ξέσπασμα του δίνοντας του σημασία.

Στο παιδί έρχεται η πληροφορία ότι το ξέσπασμα κερδίζει την προσοχή σου.

Λύσε το ζήτημα της «προσοχής» αφού ηρεμίσει το παιδί αφιερώνοντας ποιοτικό χρόνο μαζί του. Όπως και να έχει, μην του δώσεις σημασία, ακόμα και για να το ηρεμίσεις, κατά την διάρκεια της έκρηξης ειδάλλως ενθαρρύνεις την άσχημη συμπεριφορά.

#4. Προειδοποίησε το για το τι πρόκειται να γίνει

Κάτι ακόμα που έμαθα είναι να είμαι προνοητική με καταστάσεις στις οποίες παλαιότερα είχαμε ξεσπάσματα θυμού. Ξεκίνησα λοιπόν να δίνω στην κόρη μου προειδοποίηση πέντε λεπτών όταν είμαστε στον παιδότοπο.

Αυτό που της έλεγα σε κάθε επίσκεψη μας στον παιδότοπο ήταν ότι της έχουν μείνει πέντε λεπτά ακόμα για παιχνίδι και ότι σε περίπτωση που γκρινιάξει ή αρχίσει να φωνάζει να φύγουμε αμέσως.

Αυτό ήταν μία προειδοποίηση που της έδινα και ακόμα της δίνω κάθε φορά που πάμε κάπου. Πάντα χρησιμοποιώ αυστηρό αλλά ευγενικό τόνο και το αποτέλεσμα είναι να λειτουργεί μια χαρά!

Στην τελική, τα παιδιά νιώθουν καλύτερα όταν ξέρουν τι να περιμένουν.

#5. Κράτα τα ασφαλή

 Σε περιπτώσεις που το παιδί κινδυνεύει ή αποτελεί κίνδυνο για τους γύρω του (επειδή ίσως πετάει παιχνίδια και αντικείμενα δεξιά και αριστερά) απομάκρυνε και πήγαινε το σε ένα ασφαλές και ήρεμο μέρος μέχρι να ηρεμήσει.

Μερικά παιδιά πρέπει να τα συγκρατήσεις προκειμένου να μην βλάψουν τον εαυτό τους. Κρατώντας το ευγενικά, αλλά και σταθερά, στην αγκαλιά σου όταν χτυπάει τον εαυτό του, τραβάει τα μαλλιά του ή κοπανάει το σώμα του στον τοίχο, είναι κάτι που πρέπει να κάνεις αμέσως ώστε να αποφύγεις τους σοβαρούς τραυματισμούς.

Βέβαια πρέπει να σου είναι κατανοητό ότι δεν χρειάζεται σε αυτή την περίπτωση να είσαι επιθετικός γονέας και να κρατάς σφιχτά το παιδί στην αγκαλιά σου. Ενέργησε με ηρεμία και αποφασιστικότητα ώστε να καταλάβει ότι ως γονιός είσαι ικανός να περιορίσεις την επικίνδυνη συμπεριφορά του άμεσα.

#6. Μετά το ξέσπασμα

Όταν το ξέσπασμα λήξει, αναγνώρισε στο παιδί σου ότι πλέον συμμορφώθηκε και επιβράβευσε το. Δίνοντας του έναν έπαινο του τύπου «χαίρομαι που ηρέμησες, είσαι καλό παιδί» θα ενθαρρύνεις την παύση της κακής συμπεριφοράς.

Προσοχή! Σε αυτό το σημείο είναι πολύ σημαντικό να μην επιβραβεύσεις την έκρηξη του. Αν ενδώσεις και του δώσεις αυτό που θέλει και έτσι σταματήσει να φωνάζει, ουσιαστικά του έδωσες έπαινο την στιγμή που δεν το άξιζε.

Επαίνεσε το όταν σταματήσει το ξέσπασμα και είναι πλέον ήρεμο.

#7. Ζήτησε την βοήθεια ενός επαγγελματία, αν χρειάζεται

Αν πιστεύεις ότι τα ξεσπάσματα του παιδιού σου είναι υπερβολικά ή αν δυσκολεύεσαι να τα διαχειριστείς, τότε μίλησε αρχικά με τον παιδίατρο σου. Εκείνος θα ξέρει καλύτερα πώς να σε καθοδηγήσει.

Επίσης, υπάρχουν και ιατρικοί λόγοι για τους οποίους μπορεί ένα παιδάκι να αντιδράει κατά αυτό τον τρόπο. Για παράδειγμα, ένα πρόβλημα στον Λόγο ή η απόσπαση προσοχής είναι πράγματα που σίγουρα θα το δυσκολεύουν στην επικοινωνία. Οπότε λογικό θα είναι να ξεσπάει με αυτό τον τρόπο.

Επιπλέον, χρόνιος πόνος ή κάποιο παθολογικό ζήτημα που δεν έχει εκδηλώσει ακόμα φανερά συμπτώματα μπορεί να προκαλούν στο παιδί έντονο άγχος και δυσφορία. Αυτά με την σειρά τους, μπορούν να μετατραπούν σε ξεσπάσματα θυμού.

Το να μάθεις να διαχειρίζεσαι τα ξεσπάσματα του παιδιού σου σε αυτή την φάση της ζωής του είναι πολύ σημαντικό. Αρχικά, θα βοηθήσει εσένα ως γονέα αλλά και το ίδιο το παιδί στην μετέπειτα εξέλιξη του.

Υπάρχουν φυσικά και τρόποι να αποφύγεις αυτού του είδους τα ξεσπάσματα, όμως αυτό το κομμάτι θα το αναλύσουμε μία άλλη φορά. Προς το παρόν, δείξε θάρρος και αποφασιστικότητα και αντιμετώπισε το ξέσπασμα του παιδιού σου.

Έτσι και αλλιώς, εσύ είσαι το πρόσωπο που θα το καθοδηγεί μέχρι την ενηλικίωση του. Και αυτή η περίπτωση, είναι μία από τις πολλές για τις οποίες θα χρειαστεί την βοήθεια σου.