Μπορεί να υπάρξει ισορροπία μεταξύ προσωπικής ζωής και καριέρας;

Το να θέτει κάποιος στόχους και να μένει προσηλωμένος σε αυτούς, είναι κάτι που απαιτεί πειθαρχία, επιμονή, ισορροπία και φυσικά πολύ υπομονή. Αυτό είναι σε όλους μας γνωστό. Το άγνωστο όμως πολλές φορές είναι το μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε για να πετύχουμε αυτούς τους στόχους. Αλλά και κάτι που πολλές φορές δεν μας περνά καν από το μυαλό όταν βάζουμε στόχους:

Μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι γύρω μας για τους στόχους που έχουμε θέσει. Ποια είναι τα όρια τους;

Προτού αναρωτηθείς τι σχέση μπορεί να έχουν οι άλλοι με την καριέρα και τους προσωπικούς μας στόχους, κάνε ακόμα μια προσπάθεια και σκέψου. Κανένας, όσο ανεξάρτητος κι αν είναι, δεν θέλει να διαταράξει ανεπανόρθωτα τις σχέσεις που έχει αναπτύξει είτε με την οικογένεια του, είτε με τους φίλους ή ακόμα και με το/τη σύντροφό του. Και μερικές φορές αυτό μπορεί να συμβεί χωρίς τη θέληση μας.

Αυτό είναι επίσης και το σημείο που το θέμα μπορεί να πάρει τεράστιες προεκτάσεις, και να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου που κρατά καλά φυλαγμένο όλο το φάσμα των θεμάτων που αφορούν τις διαπροσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις.

Από την μία πλευρά κάποιος θα μπορούσε να μου πει, πως αν τα άτομα που σε περιβάλλουν θέλουν την ευημερία σου, θα καταλάβουν και θα σεβαστούν τις επιθυμίες σου και θα σε στηρίξουν. Ή ακόμα και πως ο καθένας πρέπει να χαράζει τη δική του πορεία ανεξάρτητα από τη γνώμη του κοινωνικού του περίγυρου. Δεν θα διαφωνούσα με τίποτα από τα δύο.

Από την άλλη όμως, ποιο είναι το κόστος όταν κάποιος το παρακάνει και δεν έχει ισορροπία;

Από τη στιγμή που οι ώρες της ημέρας είναι συγκεκριμένες, πώς να χωρέσει κάποιος μέσα στα στενά πλαίσια της μέρας του τη δουλειά του, τις ενασχολήσεις που έχει επιλέξει να έχει, τις εργασίες της καθημερινότητας αλλά ταυτόχρονα να βλέπει και τα αγαπημένα του πρόσωπα;

Κάτι από όλα αναπόφευκτα θα μείνει πίσω. Για κάθε έναν από εμάς είναι και κάτι διαφορετικό, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Απομάκρυνση.

Και η πικρή αλήθεια είναι μία: Αυτό που παραμελούμε σχεδόν όλοι σε πολύ μεγάλο βαθμό, είναι οι κοινωνικές μας επαφές. Δεν είναι τυχαίο που φιλίες χάνονται, και οικογενειακές σχέσεις διαλύονται συνοδευόμενες από τη φράση «Έχουμε χαθεί…». Η δύναμη της ρουτίνας και της καθημερινότητας είναι ανυπολόγιστη.

Αν θες να μάθεις πώς να διατηρείς σωστά την ισορροπία στη ζωή σου, δες εδώ 

Όσο περνούν τα χρόνια καθόμαστε όλο και περισσότερο στο σπίτι, βγαίνουμε λιγότερο, έχουμε ανάγκη από περισσότερο χρόνο μόνοι μας και φυσικά είμαστε λιγότερο ανεκτικοί. Αυτό είναι ως ένα σημείο φυσιολογικό. Το να χανόμαστε όμως από προσώπου γης, γιατί έχουμε να ολοκληρώσουμε (πάλι) ένα πολύ απαιτητικό project, κάποτε μπορεί να ήταν μια καλή δικαιολογία ή και πραγματικότητα, αλλά από ένα σημείο και μετά δεν πείθει ούτε τους πιο καλοπροαίρετους και υπομονετικούς μαζί μας.

Εάν εγκαταλείψεις την κοινωνική σου ζωή, θα σε εγκαταλείψει πολύ σύντομα και αυτή

Και όταν λέω κοινωνική ζωή, δεν εννοώ τα parties και τα galas, αλλά τα άτομα εκείνα που περιμένουν εδώ και καιρό να μάθουν τα νέα σου, να σε συναντήσουν και να περάσουν χρόνο μαζί σου. Όταν δε αυτά τα άτομα, είναι μέλη της οικογένειας σου, η απογοήτευση και η “απομάκρυνση” είναι ακόμα πιο επώδυνη.

Σίγουρα δεν τάσσομαι κατά της προσωπικής εξέλιξης (κάθε άλλο μάλιστα), ούτε ενάντια στο να έχει κάποιος στόχους και να ακολουθεί τα όνειρα του, όσο τολμηρά και να είναι αυτά.

Πιστεύω όμως πως τα άτομα που μας έχουν στηρίξει και έχουν πιστέψει σε εμάς αξίζουν κάτι καλύτερο από το να είναι διαρκώς στην αναμονή.

Η συχνή επαφή με τους συνανθρώπους μας έχει οφέλη προς όλες τις κατευθύνσεις. Εκτός αυτού, το να κάνουμε ένα διάλειμμα για να δούμε και να μιλήσουμε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, μας δημιουργεί ένα αίσθημα ολοκλήρωσης και μας δίνει τη δύναμη να προχωρήσουμε μπροστά. Χρειάζεται ισορροπία λοιπόν.