Menu
Τελικά έχουμε ιδιωτικότητα σαν συλλογικές και ατομικές οντότητες; Θα ξεκινήσω μία με ιστορία γιατί ξέρω πόσο σου αρέσουν.
Από όσο μικρό θυμάμαι τον εαυτό μου, τα σαββατοκύριακα πηγαίναμε στο θείο μου για να φάμε όλοι μαζί και να παίξω με τα ξαδέλφια μου. Ήταν από εκείνες τις οικογενειακές συγκεντρώσεις που όλοι ξέρουμε. Όσο είσαι μικρός, είναι φανταστικές γιατί παίζεις με τα ξαδέλφια σου, αλλά όσο μεγαλώνεις βλέπεις ότι υποβόσκουν διαμάχες, έριδες, αντιπάθειες και γενικά μάλλον μαζευόμαστε όλοι μαζί για να «Μην πει ο κόσμος ότι δεν είμαστε αγαπημένοι».
Αυτή ήταν η πρώτη συνειδητοποίηση ότι η ιδιωτικότητα μας «παίζεται» στο βωμό της κοινωνικής αποδοχής. Το δεύτερο πράγμα που μου έκανε εντύπωση από τότε, ήταν το γεγονός ότι στις πόρτες τους είχαν τα κλειδιά από έξω! Αυτό σήμαινε ότι όποιος ήθελε, μπορούσε να μπει στο σπίτι σου, οποιαδήποτε στιγμή και για οποιονδήποτε λόγο.
Αυτό ήταν κάτι που ανέκαθεν με δυσκόλευε στη χώνευση και βασικά ακόμα με ενοχλεί. Βλέπεις, ο τρόπος που μεγάλωσα είναι τελείως διαφορετικός και κάτι τέτοιο μου φαίνεται εξωπραγματικό. Ή μήπως κάνω λάθος; (θα επανέλθουμε σε αυτό αργότερα.)
Η κύρια δικαιολογία για αυτή την κίνηση ήταν ότι είναι βολικό να έχουν τα κλειδιά από έξω, γιατί έτσι μπορεί να μπει κανείς αν υπάρχει ανάγκη ή γιατί τρώμε όλοι μαζί. Εμένα πάντως μου δημιουργούσε την ανησυχία και τον φόβο ότι εκεί που θα κυκλοφορούσα γυμνός, θα έμπαινε κάποιος μέσα και θα με έβλεπε. Δεν είμαι και επιδειξίας βλέπεις.
Εδώ μπαίνει το πρώτο ερώτημα που έχει να κάνει με την ιδιωτικότητα. Αν μεγαλώνεις, έχοντας μάθει ότι είναι φυσιολογικό να σε «τσεκάρει» ο οποιοσδήποτε, οποιαδήποτε ώρα, γιατί να μην επιτρέπεις και σε ένα ολόκληρο σύστημα να το κάνει;
Ας επανέλθουμε στην ιστορία. Λίγο νωρίτερα έγραψα ότι είχα μεγαλώσει με τελείως διαφορετικό τρόπο. Μεγαλώνοντας διαπίστωσα ότι δεν απείχα και πολύ όμως. Πέρασα τα εφηβικά μου χρόνια, σε ένα δωμάτιο όπου δεν μου επιτρεπόταν να κλειδώσω την πόρτα γιατί «δεν είχαμε τίποτα να κρύψουμε».
Βασικά όμως είχα, και μάλιστα πολλά. Το θέμα είναι ότι έμαθα με διαφορετικό τρόπο, ότι η ιδιωτικότητα είναι κάτι που μπορείς να παραβλέψεις και που δεν έχεις και τόσο μεγάλο δικαίωμα σε αυτήν.
Αν θες να μάθεις να βάζεις τα όρια σου με αποτελεσματικό τρόπο, χωρίς ενοχές, δες εδώ 
Ας το πάρουμε αυτό τώρα και ας το πολλαπλασιάσουμε για να το δούμε σε ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο.
Με αυτόν τον τρόπο ή με παραπλήσιο, μεγαλώνουν πολλές ελληνικές οικογένειες. Μπορεί να μην έχουν τα κλειδιά έξω από τις πόρτες αλλά ίσως υπάρχει ένας θείος ή μία θεία που τσεκάρει συστηματικά την οικογενειακή κατάσταση. Ίσως οι γείτονες να είναι μόνιμα στο ματάκι της πόρτας ή να τσεκάρουν από την μπαλκονόπορτα, πότε μπαίνεις και πότε βγαίνεις. Μέχρι και το ακραίο, να ανοίγουν ελάχιστα την πόρτα τους για να τσεκάρουν ποιος περνάει και να την κλείνουν απότομα όταν τους κοιτάς. Και μην μου πεις ότι μπορεί να το κάνουν γιατί ενδιαφέρονται για την υγεία και την καλή κατάσταση των γύρω τους, γιατί θα φάω το καπέλο μου, που έλεγε και ο Ρόμπαξ στα Μίκυ Μάους.
Για να το απογειώσουμε το θέμα. Φαντάσου όλη αυτή την κατάσταση, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι κάποιοι έχουν φτάσει 30 ή 40 και μένουν ακόμα με την οικογένεια τους. Δεν με ενδιαφέρει ο λόγος, ούτε οι συγκυρίες ή η ανάγκη που τους έφτασε εκεί, γιατί μεταξύ μας, είναι και λίγο δικαιολογίες όλα αυτά.
«Που ήσουν;», «Τι ώρα γύρισες;», «Με ποιον είχες πάει;» και άλλες πολλές ερωτήσεις, που απαρτίζουν το καθημερινό ρεπερτόριο της διερευνητικής μάνας ή πατέρα που το κάνουν «γιατί ενδιαφέρονται ρε παιδί μου».
Όλο αυτό είναι μία κατάφωρη παραβίαση της ιδιωτικότητας του ατόμου. Το συγκλονιστικό είναι ότι συμβαίνει σε έναν ολόκληρο λαό και οι περισσότεροι από εμάς καμαρώνουμε κι όλα! Είμαστε λέει η μοναδική χώρα που έχει τόσο στενές οικογενειακές επαφές…
Οκ…
Ταυτόχρονα είμαστε η μοναδική χώρα που έχουμε παιδιά ετών 40 να περιφέρονται μέσα στο σπίτι και τους γονείς να τρέχουν από πίσω με ένα πιάτο φαγητό γιατί δεν έχει φάει τίποτα το παιδί!
Ξέρω, τα παραλέω και είμαι υπερβολικός αλλά αν δεν δείξω την υπερβολή δεν θα φανεί το πρόβλημα. Αν το αγνοήσουμε σε ατομικό ή οικογενειακό επίπεδο, τότε δεν μας εμποδίζει κάτι να το βιώσουμε και σε εθνικό ή πανελλαδικό ή όπως αλλιώς θες πες το.
Ήδη ακούω ανθρώπους να λένε «δεν με ενδιαφέρει που η τάδε εφαρμογή τσεκάρει τις φωτογραφίες μου. Εξάλλου δεν έχω τίποτα να κρύψω». Βασικά έχεις. Το αναντίρρητο δικαίωμα στην ιδιωτικότητα, απλά απέχεις πολύ ακόμα μέχρι να το καταλάβεις.
Μήπως ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε σιγά σιγά; Μήπως να αρχίσουμε να ωριμάζουμε λίγο λίγο τόσο σαν λαός όσο και σαν ατομικές οντότητες;