Περιοριστικές Πεποιθήσεις: Πώς να ξεπεράσεις τα εμπόδια

Τα πιστεύω σου είναι σαν τις πινακίδες στο δρόμο που σε οδηγούν προς τη σωστή κατεύθυνση.

Χωρίς τα πιστεύω σου και τις αξίες σου να σε οδηγούν, δε θα ήξερες πώς να δράσεις και ποια συμπεριφορά να υιοθετήσεις σε διάφορες περιστάσεις.

Κι όμως εδώ υπάρχει μια παγίδα.

Η σωστή κατεύθυνση είναι εκείνη που ενισχύει τις πεποιθήσεις σου. Τα προσωπικά σου πιστεύω είναι στην πραγματικότητα αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Φυσικά είναι καλό να έχεις θετικές πεποιθήσεις, διότι έτσι θα έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες οι πεποιθήσεις σου να σε κατευθύνουν προς μια επιτυχημένη πορεία.

Αντίστοιχα, πρέπει να μάθεις πώς να ξεπερνάς τις περιοριστικές πεποιθήσεις που σε εμποδίζουν και τελικά έχουν αρνητική επίδραση στη ζωή σου, γιατί σε κρατούν πίσω.

Πώς οι περιοριστικές πεποιθήσεις σε απομακρύνουν από την επιτυχία και την ευτυχία

Συνήθως δε συνειδητοποιούμε τα πιστεύω μας που μας περιορίζουν. Είναι σαν να οδηγούμε σε δρόμους με αόρατα σήματα, τα οποία αναγκαζόμαστε να ακολουθήσουμε.

Συνεχίζοντας το παράδειγμα με το δρόμο, αν δεν ξέρεις πώς να προσπερνάς τις περιοριστικές πεποιθήσεις σου, θα καταλήξεις ξαφνικά φρενάροντας απότομα ή κάνοντας όπισθεν όταν δε θα έπρεπε ή ακόμα παίρνοντας δρόμους απομακρυσμένους που δεν οδηγούν πουθενά.

Είναι απογοητευτικό να ξοδεύεις χρόνο και δυνάμεις προσπαθώντας να φτάσεις κάπου και τελικά να απομακρύνεσαι όλο και περισσότερο από το στόχο σου. Στο τέλος μιας τέτοιας μέρας ίσως πιστεύεις ότι είσαι κάτι από τα παρακάτω: ανάξιος, άβουλος, ασήμαντος, ανίκανος, μια σκέτη αποτυχία…

Όλα τα παραπάνω αποτελούν περιοριστικές πεποιθήσεις, αλλά δεν είναι οι μόνες που έχεις να αντιμετωπίσεις. Αυτά και άλλα αντίστοιχα συμπεράσματα που μπορεί να βγάλεις για τον εαυτό σου είναι ο προορισμός, όχι η κατευθυντήρια οδηγία. Θα σε βοηθήσει πολύ να βρεις αυτά τα υποσυνείδητα και ενδόμυχα «σήματα» στο δρόμο σου που σε οδηγούν σε έναν τέτοιο προορισμό στο τέλος της μέρας. Τα σήματα αυτά μπορούν να ονομαστούν «κατευθυντήριες πεποιθήσεις».

Οι περιοριστικές υποθέσεις είναι δύο ειδών

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι υπάρχουν δύο είδη περιοριστικών πεποιθήσεων: οι πεποιθήσεις σχετικά με τον προορισμό και οι κατευθυντήριες πεποιθήσεις.

Η πρώτη κατηγορία περιλαμβάνει τα συμπεράσματα και η δεύτερη περιλαμβάνει τα «σήματα», τις «πινακίδες» που σε οδηγούν στον προορισμό.

Αν σε μπερδεύουν οι ορισμοί, σκέψου το ακόλουθο παράδειγμα: Ας υποθέσουμε ότι είσαι ένα άτομο που πιστεύει ότι είναι στο περιθώριο, απόκληρο και αποδιωγμένο, που νιώθει ότι δεν μπορεί να προσαρμοστεί στα δεδομένα του κοινωνικού του περίγυρου. Αυτή είναι μια πεποίθηση σχετικά με τον προορισμό σου, ο οποίος είναι ουσιαστικά στην απομόνωση, όπου αισθάνεσαι εντελώς αποκομμένος από τους άλλους, τους οποίους παρακολουθείς «από έξω».

Τι είναι αυτό που θα σε οδηγούσε να πιστεύεις ότι είσαι αποδιωγμένος και αποκομμένος; Αυτό αποτελεί την κατευθυντήρια πεποίθηση που σου υποδεικνύει τι πρέπει να κάνεις και τι να αποφύγεις.

Στο συγκεκριμένο παράδειγμα η κατευθυντήρια πεποίθηση θα μπορούσε να είναι το εξής: Βλέπεις κάποιους συναδέλφους γύρω από τον ψύκτη του νερού, σκέφτεσαι ότι θα μπορούσες να πας στην παρέα τους, αλλά μια εσωτερική φωνή σου λέει ότι δεν πρέπει να το κάνεις, γιατί δεν είσαι μέλος της ομάδας τους, άρα οφείλεις να τους προσπεράσεις και να δείξεις ότι δε νοιάζεσαι για το τι κάνουν.

Ή ίσως αν σε κάποιο διάλειμμα κάποιος σου χαμογελάσει, αντί να ξεκινήσεις μαζί του μια φιλική συζήτηση, υπακούς στην εσωτερική φωνή που σε προστάζει να αποφύγεις να τον κοιτάξεις, γιατί αν έρθει να σου μιλήσει θα γίνεις ρεζίλι.

Αργότερα στο σπίτι σου σε ρωτάει ο/η σύντροφός σου πώς πήγε η μέρα σου. Θα μπορούσες να του/της πεις την αλήθεια, αλλά έρχεται πάλι η εσωτερική φωνή να σε αποτρέψει, γι’ αυτό απαντάς ότι όλα ήταν μια χαρά, πιστεύοντας ότι στην πραγματικότητα κανείς δεν ενδιαφέρεται για σένα.

Οι προσταγές αυτής της εσωτερικής φωνής είναι στην πραγματικότητα οι κατευθυντήριες πεποιθήσεις ενός τέτοιου ατόμου. Εξαιτίας τους στο τέλος της μέρας θα βουλιάξει στην απογοήτευση, πιστεύοντας ότι δεν ανήκει πουθενά και ότι δεν ταιριάζει με κανέναν. Έχει πειστεί ότι κανείς δεν το καταλαβαίνει κι ότι πράγματι είναι στο περιθώριο, αποδιωγμένο από όλους. Να τελικά που έφτασε στον προορισμό σου.

Ίσως έχεις βιώσει κι εσύ κάτι αντίστοιχο.

Τι πρέπει να ξέρεις όταν προσπαθείς να ξεπεράσεις τις περιοριστικές σου πεποιθήσεις

Πριν αναλύσουμε την αρχή που θα σε βοηθήσει να μάθεις να ξεπερνάς τις περιοριστικές πεποιθήσεις σου φυσικά κι αυθόρμητα, είναι καλό να εξηγήσουμε κάποια πράγματα.

Καταρχάς, το ασυνείδητό σου θεωρεί πως οι οικείοι προορισμοί, δηλαδή συμπεράσματα και καταστάσεις στις οποίες καταλήγεις συνήθως, είναι οι σωστοί για σένα.

Όμως στο συνειδητό επίπεδο το άτομο του παραδείγματος που αναφέραμε πιο πάνω απεχθάνεται τη μοναξιά του. Αντίστοιχα κι εσύ στην πραγματικότητα θέλεις να αλλάξεις τις καταστάσεις που σε φέρνουν σε μειονεκτική θέση, ενώ υποσυνείδητα αισθάνεσαι ότι είναι αυτό που σου αξίζει.

Ακριβώς όπως στο παράδειγμα η απομόνωση και η μοναξιά είναι ανεπίγνωστα ο σωστός προορισμός για το συγκεκριμένο άτομο. Το ασυνείδητο επιθυμεί τη μοναχικότητα. Μπορεί να μην προκαλεί όμορφα συναισθήματα, αλλά σίγουρα ενέχει μια οικειότητα και ένα αίσθημα ότι αυτό είναι το κατάλληλο πλαίσιο για το συγκεκριμένο άτομο. Ίσως ενυπάρχει ακόμα και μια αμυδρή ικανοποίηση, όταν το άτομο επιστρέφει ξανά σε αυτή την οικεία κατάσταση.

Καλώς ή κακώς οι άνθρωποι επιλέγουμε με συνέπεια την πιο οικεία διαδικασία, κι όχι εκείνες που μας βγάζουν έξω από τα νερά μας. Προτιμούμε μια δυστυχία που μας είναι γνώριμη, παρά την ευτυχία που μας ξενίζει. Πολύ απλά, διότι η οικειότητα δημιουργεί ασφάλεια.

Κατά βάθος κολλάμε στο κακό που γνωρίζουμε καλά αποφεύγοντας να τολμήσουμε να το αντιμετωπίσουμε κατά πρόσωπο παραδεχόμενοι ότι αυτό είναι που μας φθείρει και αποτρέπει την πρόοδό μας.

Η προσκόλληση στο οικείο, θετικό ή αρνητικό, θα μπορούσε να είναι μια λειτουργία της αμυγδαλής του εγκεφάλου, η οποία ελέγχει τα συναισθήματα του φόβου και της απόλαυσης.

Η αμυγδαλή θεωρεί την οικειότητα κάτι ασφαλές και ευχάριστο, διότι αφορά μόνο στη διασφάλιση της (άμεσης) επιβίωσης. Το μεταιχμιακό σύστημα του εγκεφάλου (που ευθύνεται για τον έλεγχο των συναισθημάτων) γνωρίζει ότι μπορείς να ανταπεξέλθεις σε ένα πρόβλημα που σου είναι γνώριμο και σύνηθες, γι’ αυτό κρίνει ως καλύτερη επιλογή την παραμονή σου σε αυτό, παρά το να διακινδυνεύσεις να βρεθείς σε μη γνώριμα μονοπάτια, το οποία θεωρεί μη ασφαλή.

Συνοψίζοντας: Οι οικείοι προορισμοί, ακόμα κι αν ενέχουν δυστυχία, αντιμετωπίζονται από το ασυνείδητο ως οι σωστοί/ταιριαστοί προορισμοί.

Θες να σπάσεις τις περιοριστικές πεποιθήσεις σου; Μάθε περισσότερα

Κινητοποίησε τις συνειδητές διαδικασίες του εγκεφάλου σου

Σύμφωνα με όσα αναφέραμε στην προηγούμενη ενότητα, κατά κάποιο τρόπο το να βρίσκεσαι σε αρνητική, κι όμως οικεία κατάσταση, είναι κάτι κάλο για σένα.

Μπορεί συνειδητά να παραπονιέσαι, να θέλεις να αντισταθείς και χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο για τη δυσάρεστη κατάσταση που βιώνεις, όμως με αυτή σου τη στάση δεν αλλάζει απολύτως τίποτα. Συνεχίζεις να κατευθύνεσαι προς τον ασυνείδητα επιθυμητό προορισμό, κάνοντας έτσι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ίσως σε έκανε ευτυχισμένο.

Διατηρώντας αυτή την απογοητευτική προσκόλληση σε εκείνη την οικεία, παρότι αρνητική, κατάσταση απλώς σαμποτάρεις τον εαυτό σου.

Αν όμως βαρέθηκες να ζεις συνεχώς αυτή την κατάσταση με τις περιοριστικές πεποιθήσεις, τότε επικοινώνησε μαζί μας.