Διεκδικητικότητα: Διεκδίκησε αυτά που σου αξίζουν

Νομίζω ότι σε αυτό το άρθρο θα ξεκινήσω με ένα αρκετά γλαφυρό παράδειγμα.

Πρόσφατα βρέθηκα σε μία ταβέρνα για φαγητό μαζί με μία μεγάλη παρέα. Το μέρος έδειχνε σχετικά περιποιημένο και μάλιστα κάποιοι από την παρέα ισχυρίστηκαν ότι είναι ένα από τα καλύτερα της περιοχής. Σκέφτηκα ότι δεν είχε νόημα να τους το χαλάσω κάνοντας αναφορά στο βρώμικο ποτήρι. Εξάλλου δεν ήθελα να φανώ αρνητικός. Ήταν μία έξοδος με καλή παρέα.

Ο μαγαζάτορας με αρκετά κλασσική συμπεριφορά «εγώ κάνω κουμάντο» και αντίστοιχα κλασσική κοιλίτσα, προσφέρθηκε να μας εξυπηρετήσει ο ίδιος και ισχυρίστηκε ότι οι πατάτες τους είναι σπεσιαλιτέ του καταστήματος και ότι ο τρόπος που τις φτιάχνουν είναι εντελώς ξεχωριστός από όλα τα άλλα μαγαζιά στην περιοχή. Έτσι παραγγείλαμε πατάτες και περιμέναμε το θαύμα.

Όταν κατέφθασε το θαύμα, πραγματικά μείναμε άφωνοι από τον ξεχωριστό τρόπο που τις είχε φτιάξει. Ήταν άσχημα χοντροκομμένες, άψητες και με κάκιστο λάδι. Κάποιοι φάγανε μερικές και είπαν «Α, πάρα πολύ ωραίες». Άλλοι πάλι δοκίμασαν μία και μετά τις άφησαν. Αφού δοκίμασα κι εγώ το 8ο θαύμα της πατάτας, είπα ότι αυτές οι πατάτες είναι απαράδεκτες και ότι θα έπρεπε να τις επιστρέψουμε. Εκεί άρχισαν τα περίεργα.

Κάποιος είπε ότι είχαμε ήδη φάει μερικές και ότι δεν μπορούμε να τις γυρίσουμε πίσω τώρα. «Δεν κάνει» ήταν τα λόγια του. Άλλως πάλι είπε, «Έλα μωρέ, για 4 ευρώ δεν χάλασε κι ο κόσμος». Το κορυφαίο όμως ήταν το «Δεν πειράζει, δεν υπάρχει λόγος να τσακωθούμε».

Γιατί παρεξηγούμε την διεκδικητικότητα με τσακωμό όμως;

Έχουμε μάθει να σιωπούμε και να δεχόμαστε αμάσητα αυτά που μας ταΐζουν, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Δεν μπορούμε να φέρουμε αντίσταση ακόμη και για μερικές κακά τηγανισμένες πατάτες. Φαντάσου τι γίνεται σε άλλους τομείς της ζωής μας. Λες και αν διεκδικήσεις αυτό που δικαιωματικά είναι δικό σου, θα υπάρξει παρεξήγηση.

Έχουμε φτάσει να ντρεπόμαστε να ζητήσουμε αυτά για τα οποία έχουμε πληρώσει. Παραδέξου το, έχουν υπάρξει φορές που φεύγοντας από κάποιο εστιατόριο, ήθελες να πάρεις το μπουκάλι με το νερό μαζί σου (που φυσικά το έχεις πληρώσει), αλλά ντράπηκες γιατί «Τι θα πει ο κόσμος».

Μάθε λοιπόν ότι ο κόσμος θα πει ότι είναι το νερό σου και καλά έκανες που το πήρες. Καμιά φορά απορώ για το πώς έχουμε φτάσει να λειτουργούμε.

Άσχετα με το γεγονός ότι έχεις πληρώσει για αυτό, οπότε με τα χρήματα σου αγόρασες κάτι που δεν το παίρνεις αυτή την στιγμή, δεν θες το καλύτερο για τον εαυτό σου; Θες να σου συμπεριφέρονται σαν δεύτερης κατηγορίας άνθρωπο; Δεν βρίσκεις πραγματική αξία στο σύνολο σου, για να διεκδικήσεις ένα πιάτο καλύτερες πατάτες;

Αν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, πως περιμένεις να διεκδικήσεις μία καλύτερη θέση εργασίας, έναν καλύτερο μισθό ή μία καλύτερη σχέση; Πως θα πάρεις όλα όσα σου αξίζουν, αν δεν μπορείς να εκφράσεις καν την δυσαρέσκεια σου για μία τηγανιά πατάτες.

Δες το και από την άλλη πλευρά όμως. Άσχετα με το προϊόν ή την υπηρεσία που αγοράζεις, ενδιαφέρον στην αληθινή άποψη έχουν και αυτοί που προσφέρουν την υπηρεσία.

Σκέψου ότι αν δεν εκφράσεις την δυσαρέσκεια σου για κάτι που αφορά την υπηρεσία τους, δεν θα βελτιωθούν. Λέγοντας απλά ένα «Όλα ήταν τέλεια», ενώ ξέρεις ότι δεν θα ξαναπατήσεις το πόδι σου στο μαγαζί, είναι απαράδεκτο. Υποκρίνεσαι κάτι γιατί απλά φοβάσαι να εκφραστείς. Μέχρι πότε θα το κάνεις αυτό;

Φυσικά ο μαγαζάτορα μας ρώτησε κάποια στιγμή αν είναι όλα καλά και φυσικά του είπαμε, «Όλα ήταν τέλεια… εκτός από τις πατάτες». Βέβαια μαθημένος στο να μην δέχεται κριτική, μπήκε κατευθείαν σε άμυνα και μας είπε ότι πρώτη φορά του λένε κάτι για τις πατάτες του. Αποκλείεται να έχουν κάτι λάθος καθώς είναι φανταστικές και ίσως να μην μας αρέσουν κομμένες έτσι χοντρές, γιατί αυτός είναι ο τρόπος μαγειρέματος.

Για να μην τα πολυλογώ, ούτε τις πατάτες μας άλλαξε, ούτε μας τις αντικατέστησε. Αυτό άλλωστε αφορά ένα άλλο άρθρο που έχουμε αναλύσει στο παρελθόν και αφορά το πόσο καλά δέχεσαι το feedback.

Πέρα από τις πατάτες όμως, ας μάθουμε να διεκδικούμε πράγματα στη ζωή μας.