Κολλημένος σε ένα Ρόλο Ζωής

Η υιοθέτηση ρόλων είναι μέρος της ζωής μας. Μεγαλώνοντας στο σπίτι έχουμε το ρόλο του παιδιού, όταν όμως γεννιέται ένα δεύτερο παιδί, ο ρόλος μας αλλάζει και γινόμαστε ο μεγάλος αδελφός/ή. Αργότερα αναλαμβάνουμε το ρόλο του μαθητή, του φοιτητή ή του σπουδαστή και έπειτα, μπαίνοντας στον εργασιακό βίο, υιοθετούμε έναν ρόλο εργασίας.

Βλέπεις λοιπόν ότι οι ρόλοι είναι μέρος της ζωής μας. Κάποιοι είναι πιο απλοί, άλλοι πάλι είναι πιο σοβαροί. Τί συμβαίνει όμως όταν εγκλωβιζόμαστε σε κάποιους από αυτούς τους ρόλους και χάνουμε μέρος του εαυτού μας;

Μέρος της ζωής μας

Το να αναλάβεις έναν ρόλο σημαίνει για πολλούς να αναλάβεις και την αντίστοιχη συμπεριφορά. Έτσι ο κάθε ρόλος ζωής γίνεται μέρος μας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι αναμενόμενο να συμβεί αυτό.

Αυτό που δεν θα έπρεπε να συμβεί όμως είναι να κολλήσουμε σε μία κατάσταση ενώ δεν υπάρχει λόγος. Αν το δούμε επαγγελματικά, υπάρχουν πολλά επαγγέλματα τα οποία είναι απαιτητικά και αναγκάζουν τον κόσμο που τα ασκεί να αλλάξουν στάση ζωής. Είτε μιλάμε για στρατιωτικούς ή αστυνομικούς, είτε για γιατρούς ή επιχειρηματίες, οι ρόλοι τους απαιτούν μία σκληρή προσέγγιση στην πραγματικότητα και αυτό μπορεί να του “κλειδώσει” σε μία συγκεκριμένη συμπεριφορά.

Αντίστοιχα υπάρχουν γενικότεροι και ίσως πιο απαιτητικοί ρόλοι, όπως αυτός του πατέρα ή της μητέρας, του συντρόφου ή του φίλου.

Πολλές φορές αυτοί οι ρόλοι είναι τόσο απαιτητικοί ή νομίζουμε ότι είναι τόσο απαιτητικοί που αποκλείουμε τον εαυτό μας από άλλους ρόλους για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε.

Έτσι δεν μπορούμε να “ξεκολλήσουμε” από το επάγγελμα που ασκούμε και το φέρνουμε στο σπίτι. Ακόμα χειρότερα, μπορεί να κολλήσουμε στο ρόλο του πατέρα ή της μητέρας και να ξεχάσουμε πως είναι να είμαστε εραστές.

Πολλές οικογένειες καταρρέουν μετά την γέννηση των παιδιών γιατί οι γονείς απορροφούνται από αυτόν τον ρόλο και ξεχνάνε να ασχοληθούν με τον εαυτό τους ή ο ένας με τον άλλο.

Επίσης, πολλές ελεύθερες μητέρες, κινούνται ανάμεσα στο ρόλο της μητέρας και της εργαζόμενης και δεν αφήνουν στον εαυτό τους περιθώρια για τα προσωπικά τους.

Όταν κολλάς στον συγκεκριμένο ρόλο

Ο κάθε ρόλος που υιοθετούμε χρειάζεται φροντίδα και καλλιέργεια. Απαιτεί από εμάς συγκεκριμένα επίπεδα ενέργειας και αφοσίωσης. Υπάρχουν όμως δικλείδες ασφαλείας ή θα έπρεπε να υπάρχουν αν θέλουμε να καταφέρουμε να ανταπεξέλθουμε.

Βλέπεις, όσο εμβαθύνουμε σε έναν ρόλο, τόσο τον συνηθίζουμε και τόσο πιο εύκολος μας φαίνεται στην εκτέλεση του. Αυτό είναι καλό ως έναν βαθμό γιατί σημαίνει ότι προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες και τις απαιτήσεις.

Ταυτόχρονα αυτό μπορεί να μας οδηγήσει και σε δύσκολα μονοπάτια. Όταν ο ρόλος μας γίνει ρουτίνα, τότε μπορεί να κολλήσουμε. Όσο μαθαίναμε τον ρόλο αυτό, η ζώνη άνεσης μας επεκτεινόταν και αυτό είναι καλό. Από ένα σημείο και έπειτα όμως, έρχεται μία στιγμή που ο ρόλος αυτός γίνεται μέρος του εαυτού μας. Τον ξέρουμε καλά και πλέον δεν μας δυσκολεύει. Εκεί πλέον, η διαδικασία γίνεται ρουτίνα.

Εκείνη είναι η ώρα λοιπόν που πρέπει να βάλουμε νέους ρόλους στη ζωή μας. Αυτό σημαίνει ξεβόλεμα βέβαια και δεν είναι πάντα ευχάριστο. Δεν μπορείς όμως να μένεις στάσιμος γιατί η στασιμότητα ισούται με θάνατο. Χωρίς εξέλιξη δεν υπάρχει παρακάτω. Και φυσικά αναλαμβάνοντας έναν νέο ρόλο σημαίνει ότι πρέπει να αφήσεις τους παλιούς στην άκρη.

Αυτό που είναι απαραίτητο να θυμάσαι, είναι ότι ο κάθε ρόλος που έχεις στη ζωή σου είναι μέρος του εαυτού σου. Είναι κομμάτι του ποιος ή ποια είσαι στο σύνολο. Μπορείς να έχεις άπειρους ρόλους και να μπαινοβγαίνεις σε αυτούς κατά το δοκούν. Κανείς από αυτούς δεν έχει το πάνω χέρι. Εσύ έχεις το πάνω χέρι και ελέγχεις την διαδικασία. Μόνο αν το επιτρέψεις θα αναλάβει κάποιος από αυτούς.

Κάνε ότι μπορείς για να ζήσεις και να πειραματιστείς. Χωρίς στεγανά και χωρίς φραγμούς. Μπορείς να είσαι όποιος θες να είσαι, όπως θες να είσαι. Όπως είπε και ο Πορτογάλος Fernando Pessoa “Γίνε πολλαπλός σαν το σύμπαν”.

Τί περιμένεις λοιπόν;