Παιδιά σε κρίση: Όσο πιο ψηλό το κτίριο, τόσο πιο γερά τα θεμέλια

Την ώρα που γράφω αυτό το άρθρο είμαι πολύ προβληματισμένος. Καθημερινά ανοίγοντας το κινητό μου για να ενημερωθώ σχετικά με τις εξελίξεις της επικαιρότητας πέφτω πάνω σε θλιβερές ειδήσεις.

Οι πόλεμοι -όλοι το ξέρουμε- δε θα σταματήσουν ούτε οι ληστείες ή οι δολοφονίες. Ακόμα και οι αυτοκτονίες πια δεν αποτελούν πρωτόγνωρο φαινόμενο. Ωστόσο σε ό, τι έχει να κάνει με τους ανηλίκους το πράγμα φαίνεται να ξεφεύγει. Καθημερινά, περιστατικά αυτοκτονιών, βιασμών και ωμής βίας καταγράφονται στο αστυνομικό ρεπορτάζ! Πολλά από αυτά μάλιστα μέσα σε σχολικό περιβάλλον.

Πώς φτάσαμε όμως μέχρι εδώ;

Παρατηρώντας την πορεία εξέλιξης αυτών των φαινομένων, αλλά και της γενικότερης κατάστασης, δε θα ήταν αδόκιμο να μιλάμε -τηρουμένων των αναλογιών- για μια αλυσιδωτή αντίδραση.

Θυμίζουμε πως, όταν ένας ασταθής πυρήνας (π.χ. του ουρανίου) βομβαρδίζεται από νετρόνια υφίσταται την λεγόμενη πυρηνική σχάση, διασπάται δηλαδή σε δυο νέους πυρήνες, με παράλληλη απελευθέρωση ενέργειας και θραυσμάτων (μεταξύ άλλων νετρονίων).

Αυτά τα νετρόνια μπορούν να προκαλέσουν σχάση σε γειτονικούς πυρήνες, και αυτό συνεχίζεται ακατάπαυστα. Το αποτέλεσμα αυτής της σχάσης είναι η έκλυση τεράστιων ποσοτήτων ενέργειας, νετρονίων και άλλων σωματιδίων. Η αλυσιδωτή αντίδραση είναι η αρχή λειτουργίας της πυρηνικής βόμβας.

#1 Ο τόπος διαβίωσης

Ένας από τους πυρήνες που διασπάστηκαν ήταν ο τόπος διαβίωσης. Η μεγάλη πόλη αποτέλεσε για χρόνια «Το Όνειρο».

Η «ανθρώπινη» επαρχία  άδειασε για χάρη της απάνθρωπης πολιτείας. Οι υποσχέσεις για μόνιμη απασχόληση σε θέσεις, κυρίως, του δημοσίου και δευτερευόντως του ιδιωτικού τομέα οδήγησαν πολλούς σε μετακίνηση. Η συνέχεια γνωστή! 

Η «αγία» Μονιμότητα έγινε πολιούχος και τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα προσκυνήματά της. Προσκυνητές της: οι μαθητές των σχολείων.

Όχι τόσο για να μορφωθούν με την βαθιά έννοια της «μόρφωσης», δηλαδή της διαμόρφωσης εσωτερικής, επιστημονικής και συγκροτημένης ύπαρξης, όσο «για να πάρουν το χαρτί» και αποκατασταθούν επαγγελματικά και βέβαια μόνιμα στα μεγάλα κέντρα.

#2 Η οικογένεια

Ένας άλλος πυρήνας, ο σημαντικότερος- αποτελεί το κέντρο ελέγχου αυτού του κυττάρου-  είναι ο συμβιωτικός-γονεϊκός ρόλος. Κι εδώ μιλάμε για κανονική σχάση. Ο ένας στη δύση κι η άλλη (τώρα σε λίγο και ο άλλος) στην ανατολή. Ατομισμός!

Ο καθένας τη ζωή του, την καριέρα του και την πάρτη του. Κι αν υπάρχουν παιδιά, τότε αρχίζουν τα δράματα. Τα ζούμε στα σχολειά και σε κάθε εκπαιδευτική δομή. Παιδιά διχασμένα, όμοια με λουλούδια που φυλλοροούν. Υπερβολικός; Κοπιάστε και θα δείτε. Οι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί γνωρίζουν.

#3 Τα οικονομικά των νοικοκυριών

Αφήνω για το τέλος, τον πυρήνα της οικονομίας και δη της οικιακής οικονομίας. Στα δεινά χρόνια της ύφεσης που ζούμε φαίνεται καθαρά πως χτίσαμε νοικοκυριά πάνω σε λανθασμένες νοοτροπίες.

Τα δήθεν ιδανικά του σπορ αυτοκινήτου, του spa και των chalet καταρρέουν με πάταγο. Ως όφειλαν άλλωστε, καθώς απέχουμε παρασάγγας από μια ισχυρή και σταθερή οικονομική άνεση που θα μας επιτρέψει να τα πραγματώσουμε. Γιατί κι αυτά έχουν τη γλύκα τους, φτάνει να γίνονται με μέτρο, καθώς το χρήμα, αν πέσει σε «άμαθα» χέρια γίνεται όπλο επικίνδυνο και μάλλον αυτοκαταστροφικό.

Μην απορούμε, λοιπόν, που τα παιδιά μας έχουν αυτοκτονικές τάσεις. Αν στους παραπάνω «βομβαρδισμούς» προσθέσουμε και άλλους παράγοντες, όπως τη φύση της εφηβείας με τις ψυχολογικές της μεταπτώσεις, το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο κάποιων κοινωνικών ομάδων, τον κοινωνικό αποκλεισμό κλπ., τότε αντιλαμβανόμαστε πόσο σοβαρότερη δουλειά έχουμε να κάνουμε με τα νέα παιδιά, από το να τα αντιμετωπίζουμε ως «εξωγήινους»!

Μία μόνο λύση έχω στο νου μου κι αυτή δεν είναι άλλη από τα σταθερά θεμέλια: σταθερή οικογένεια, πραγματική μόρφωση και ολιγάρκεια.

Η μόρφωση χωρίς σκέψη προκαλεί σύγχυση. Η σκέψη χωρίς μόρφωση παραπαίει.
Κομφούκιος, 551-479 π.X., Κινέζος φιλόσοφος