Πώς να επανακάμψεις όταν η ζωή σε σπάσει

Κάποια στιγμή όλους η ζωή θα μας σπάσει. Το κλειδί είναι να γίνουμε δυνατοί στα σημεία που σπάσαμε.

Ο κόσμος μας είναι ένα σκληρό μέρος. Ένα μέρος που, για τουλάχιστον 4,5 δις χρόνια, δεν έχει ηττηθεί ποτέ. Από ολόκληρα είδη ζωής μέχρι μεγάλους άντρες και γυναίκες, έχει υπάρξει το σπίτι για απίστευτα δυνατά και ισχυρά όντα. Και που είναι όλα αυτά τώρα; Χάθηκαν. Έγιναν σκόνη.

Μια γενιά φεύγει, μια γενιά έρχεται, αλλά η γη εκεί ακλόνητη.

Ο κόσμος στέκει εκεί αήττητος. Οπότε, για όλους μας, η ζωή δεν είναι θέμα του να «κερδίσεις» αλλά του να επιβιώσεις όσο πιο καλά γίνεται. Του να σπας και να επιβιώνεις, αντί να φέρνεις εσύ την ζωή στα μέτρα σου, όπως νομίζουμε όταν είμαστε νέοι ή αλλαζόνες.

Και για να γίνει αυτό χρειάζεται αυτοπειθαρχία και δύναμη. Η ικανότητα να χτίσεις ένα εσωτερικό κάστρο δύναμης και αντοχής που σε προετοιμάζει για τις δυσκολίες του κόσμου.

Αυτό δεν σημαίνει ότι χρειάζεται να προσποιούμαστε ότι είμαστε υπεράνθρωποι, ότι δεν ενδίδουμε σε ενοχλητικά συναισθήματα και προσκολλήσεις προκειμένου να γίνουμε ανίκητοι.

Ο στόχος λοιπόν δεν είναι αυτός. Ο στόχος είναι να καταφέρουμε να μην σπάζουμε τόσο εύκολα. Να μην είμαστε τόσο εύθραυστοι που και η παραμικρή αλλαγή στην τύχη ή τις συνθήκες μας καταστρέφει. Χωρίς, ταυτόχρονα, να έχουμε τόση δύναμη και ύβρη που να νομίζουμε ότι δεν σπάζουμε.

Χρειάζεται απλά να αναπτύξουμε την πραγματική δύναμη, τις ικανότητες που απαιτούνται για να αντιμετωπίσουμε τον σκληρό κόσμο. 

Εκτός του ελέγχου μας

Γιατί πάρα πολλά, απ’ όσα συμβαίνουν, είναι εκτός του ελέγχου μας. Χάνουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε. Μας εξαπατά κάποιος συνεργάτης μας. Βάζουμε όλο μας το «είναι» σε κάτι και αποκαρδιωνόμαστε όταν αποτυγχάνει. Χρειάζεται να πολεμήσουμε σε πολέμους, να αντέξουμε τη βαριά φορολογία, τα βάρη της οικογένειας. Τα πράγματα που θέλαμε όσο τίποτα άλλο μας προσπερνούν. Και, ναι, όλα αυτά μπορούν να μας ρίξουν και να μας πληγώσουν.

Και τι γίνεται όταν η ζωή καταφέρει να μας σπάσει; Πως μπορούμε να επανέλθουμε; Πως μπορούμε να γίνει πιο δυνατοί;

Πιστεύω ότι ο καλύτερος τρόπος είναι με το να εστιάσουμε σε αυτό που μπορούμε να ελέγξουμε: Την αντίδρασή μας. Το μάθημα που πήραμε. Την ωριμότητα για το μέλλον.

Αν θες να αποκτήσεις εσωτερική δύναμη, δες εδώ

Είμαστε όλοι σαν γυαλικά, με το που δημιουργηθούμε είναι θέμα χρόνο να σπάσουμε – είτε από ατύχημα, είτε από ατυχία, είτε από κακία, είτα από ανοησία.

Και η λύση σε αυτή την κατάσταση είναι να την αγκαλιάσουμε. Να κατανοήσουμε ότι κάποια στιγμή θα σπάσουμε. Να αποδεχτούμε τις ατέλειές μας και τις αδυναμίες μας και να βρούμε την ομορφιά σε αυτό.

Είμαστε εύθραυστοι. Είναι καιρός να το αποδεχτούμε. Η ζωή θα μας σπάσει. Όλους τους σπάει:

Ο εργαζόμενος θα παλέψει για να τα καταφέρει και θα θέλει να παραιτηθεί. Η αναγνώριση που τόσο θέλουμε δεν θα έρθει. Η αίτηση για μεταπτυχιακό που κάναμε θα απορριφθεί. Η παρουσίαση για την οποία μοχθήσαμε δεν θα ξεκινήσει καλά. Ο φίλος που εκτιμούσαμε θα μας ξεχάσει. Κάποιος κοντινός μας που αγαπάμε πολύ θα φύγει από τη ζωή. 

Και η ερώτηση πάντα είναι: Τι θα κάνουμε με αυτό; Πως θα αποκριθούμε;

Γιατί αυτό είναι το μόνο που υπάρχει, η αντίδρασή μας.

Αυτό δεν είναι για να υποτιμήσουμε τις άμεσες δυσκολίες που φέρνει κάθε μία από αυτές τις καταστάσεις. Είναι, πρώτα απ’ όλα για να είμαστε προετοιμασμένοι για αυτές. Ταπεινοί και συνειδητοποιημένοι ότι μπορεί να συμβούν.

Έπειτα έρχεται η ερώτηση: Θα αντισταθούμε στο σπάσιμο; Ή θα αποδεχτούμε ότι η ζωή φέρνει δυσκολίες και μπορούμε να γίνουμε δυνατότεροι εκεί που σπάσαμε;

Το θέμα δεν είναι να μην σπας, δεν είναι να αντιστέκεσαι. Γιατί αυτοί που δεν σπάνε, δεν μαθαίνουν και δεν μπορούν να γίνουν δυνατότεροι.

Αυτοί που δεν σπάνε είναι οι πρώτοι που εξαφανίζει ο κόσμος.

Μην σε νοιάζει όταν έρθει η στιγμή που η ζωή σε σπάσει. Νοιάξου για το πώς θα ξανασηκωθείς στα πόδια σου, για το πώς θα γίνει δυνατότερος στο σημείο που έσπασε.