Μην κρύβεσαι άλλο από τα Προβλήματα σου

Η ευτυχία απαιτεί δράση και ενεργητικότητα από μεριάς μας. Δεν είναι κάτι που έρχεται παθητικά πάνω σου χωρίς προβλήματα. Δεν εμφανίζεται όταν φτάσεις ένα συγκεκριμένο ποσό χρημάτων, ούτε την βρίσκεις σε ένα βιβλίο, μια ιδέα ή μια δουλειά…

Η ευτυχία είναι συνεχής πρόοδος και εξέλιξη, δεν υπάρχει τελικός προορισμός.

Και έρχεται από μέσα μας. Κάθε φορά που λύνουμε κάποιο πρόβλημα ή πετυχαίνουμε κάποιο στόχο.

Οι λύσεις που δίνουμε στα προβλήματα του σήμερα και στους στόχους που πιάνουμε, ετοιμάζουν το σκηνικό για τους στόχους και τα προβλήματα του αύριο. Και κατά την άποψή μου, η αληθινή ευτυχία έρχεται όταν βρεις ποια είναι τα προβλήματα που χαίρεσαι να λύνεις. 

Γιατί η ευτυχία έχει να κάνει με το να ζεις σύμφωνα με τις αξίες σου, τιμώντας τες κάθε μέρα.

Είναι απλό, σωστά;

Χμ, όχι και τόσο. Γιατί συνήθως σαμποτάρουμε την ευτυχία μας με δύο τρόπους:

 #1. Άρνηση

Αρνούμαστε ότι τα προβλήματα υπάρχουν. Οπότε αντί να τα λύνουμε, αποσπούμε τον εαυτό μας από αυτά και την πραγματικότητα της κατάστασης. Με τη σειρά του αυτό οδηγεί σε ανασφάλεια, συναισθηματικά βάρη και μια «πλαδαρότητα» απέναντι στη ζωή.

 #2. Θυματοποίηση στα προβλήματα

Αντί να παίρνουμε την ευθύνη για τα προβλήματά μας και τις ελλείψεις μας, κατηγορούμε άλλους ή εξωτερικές καταστάσεις. Αυτό οδηγεί σε μια ζωή όπου νιώθουμε αβοήθητοι, θυμωμένοι και σε απόγνωση.Γιατί το να επιλύεις τα προβλήματά σου και να επιδιώκεις τους στόχους σου είναι σκληρό και άβολο. Είναι πολύ πιο εύκολο να διαλέξεις τον άλλο δρόμο. Τον δρόμο του να αρνείσαι, να κατηγορείς, να αποφεύγεις, να αποσπάς τον εαυτό σου με άσκοπα πράγματα (φαγητό, σχέσεις, κοινωνικά δίκτυα, δήθεν διασκέδαση κλπ).

Από την πείρα μου, όταν οι άνθρωποι βάζουν στόχο να αλλάξουν, τις περισσότερες φορές βρίσκονται σε ένα νέο είδος άρνησης. Βλέπεις, προσπαθούν να λύσουν το επιφανειακό πρόβλημα, αλλά αγνοούν το βαθύτερο θέμα από όπου ξεκινάει αυτό.

Είτε είναι η νεοτερικότητα κάποιας νέας περιπέτειας (πχ άνθρωποι που ταξιδεύουν μόνιμα), είτε κάποια ουσία (πχ αλκοόλ) ή απλά το «μούδιασμα» από την πολύ κατανάλωση υλικού αυτοβοήθειας, πρακτικά πρόκειται για έναν επιφανειακό και μη παραγωγικό τρόπο να ζεις τη ζωή σου.

Όσο πιο πολύ αποφεύγουμε να αντικρύσουμε κατάματα τα αληθινά προβλήματά μας, τόσο πιο επίπονο θα είναι όταν τελικά χρειαστεί να τα αντιμετωπίσουμε.

Για αυτό πάντα λέω ότι χρειάζεται να μπορούμε να ρίξουμε μια ειλικρινή ματιά στον εαυτό μας, χωρίς πανοπλίες και άμυνες. Να αφήσουμε τις επιφανειακές λύσεις και να πάμε κατευθείαν στον πυρήνα.

Να αντιμετωπίσουμε πρόσωπο με πρόσωπο τους εσωτερικές μας δαίμονες και να αποκαλύψουμε τα «πιστεύω» που τρέχουν όλη τη ζωή μας. Αυτά που υπαγορεύουν πως ζούμε τη ζωή μας, πως κινούμαστε, πως σκεπτόμαστε και πως αποφασίζουμε.

Να βρούμε τα θαμμένα ψυχολογικά μας τραύματα και να αναπτύξουμε τα συστήματα και τις λύσεις που χρειάζονται για να προχωρήσουμε στη ζωή μας.

Ακόμα κι αν τώρα ακόμα δεν έχουμε πειστεί πως έχουμε κι εμείς τέτοια τραύματα.

Και ναι, απαιτεί μεγάλη γενναιότητα.