Ήρθε η ώρα να αναλάβεις τις Ευθύνες σου

Ελληνικό φαινόμενο και μάλιστα συχνό, η ανάθεση ευθυνών σε τρίτους. Είτε μιλάμε για επαγγελματικά, οικογενειακά, φιλικά ή θέματα σχέσεων, ο περισσότερος κόσμος έχει την τάση να αποφεύγει τις ευθύνες, να παραβλέπει ότι δεν τον εξυπηρετεί και να αποστρέφει το βλέμμα με την κλασσική δικαιολογία «Δεν φταίω εγώ. Κάποιος άλλος φταίει»

Είναι λογικό ή αποδεκτό αυτό;

Ας το δούμε με κατανόηση και ας αναλογιστούμε κάποια πράγματα πρώτα. Σαν χώρα βρισκόμαστε ανάμεσα στην ανατολή και τη δύση. Θέλουμε να λεγόμαστε Ευρωπαίοι, έχουμε όμως μέσα μας αρκετές επιρροές από τον ανατολικό κόσμο. Στην δυτική Ευρώπη θα συναντήσεις πολύ πιο εύκολα ανθρώπους που είναι έτοιμοι να ανοιχτούν και να μιλήσουν για τα συναισθήματα τους και τις ευθύνες τους. Στην Ελλάδα, ακόμη και τώρα, έχουμε το σύνδρομο του «Τι θα πει ο κόσμος;».

Έτσι μεγαλώνουμε και έτσι μας μαθαίνουν. Τα προβλήματα και οι ανάγκες μας δεν είναι για τα αυτιά και τα μάτια των άλλων. Είναι μόνο για εμάς, γιατί αν δείξουμε ευαισθησία ή αδυναμία θα μας κακοχαρακτηρίσουν. Αν λοιπόν μάθουμε μεγαλώνοντας να κρύβουμε τις αδυναμίες μας, τότε θα κρύβουμε και τις επιθυμίες μας. Αν μάθουμε ότι η αποφυγή είναι η λύση, τότε θα την εφαρμόσουμε σε όλους τους τομείς της ζωής μας.

Και τι γίνεται όταν οι επιθυμίες μου είναι τόσο έντονες που δεν μπορώ να τις αποφύγω πλέον;

Καλή ερώτηση. Αλήθεια τί κάνεις όταν θες κάτι πραγματικά πολύ; Όπως έχουμε αναφέρει ξανά σε άρθρα μας, το μυαλό μας είναι προγραμματισμένο για να μας προστατεύει. Σε κάθε κατάσταση αναλύει τα δεδομένα και δημιουργεί σενάρια για να προβλέψει τις επικείμενες καταστροφές. Αν έχεις μάθει να αποφεύγεις καταστάσεις, τότε το ένστικτο σου είναι να τρέξεις και να κρυφτείς. Όχι μόνο φυσικά αλλά και συναισθηματικά. Εξάλλου βολεύει, σωστά;

Όμως εξακολουθείς να θέλεις να κάνεις πράγματα και να βιώσεις καταστάσεις. Λίγο όμως ο φόβος της επιτυχίας και ο φόβος της αποδοκιμασίας σε φρενάρουν. Έτσι, οι περισσότεροι κάνουν αναγωγή της ευθύνης σε κάποιον άλλο. Τι καλύτερο από το να μπορείς να κάνεις κάτι χωρίς να μπορούν να σου καταλογίσουν ευθύνες;

Έτσι στο γραφείο δεν φταίμε ποτέ εμείς. Κάποιος άλλος μας έδειξε τί να κάνουμε, οπότε το λάθος είναι δικό τους. Στο σπίτι πάντα φταίνε τα αδέλφια μας ή τα κατοικίδια. Για ότι ζημιά έχει γίνει και στη σχέση μας, απλά δεν μας καταλαβαίνουν, οπότε δεν είναι λάθος μας απλά ασυνεννοησία.

Ακόμα χειρότερα, αρκετός κόσμος αναγάγει την ευθύνη στο αλκοόλ. Συχνά βλέπουμε παρέες στα μαγαζιά να πίνουν μέχρι τελικής πτώσεως και την επόμενη μέρα να δικαιολογούν τις πράξεις τους λέγοντας ότι δεν θυμούνται τί έκαναν γιατί είχαν πιει παραπάνω από όσο άντεχαν.

Τι γίνεται όμως όταν δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες των πράξεων μας;

Η μόνιμη αποποίηση ευθυνών συχνά δείχνει αδυναμία χαρακτήρα. Δεν έχουμε μάθει να δεχόμαστε κριτική οπότε θέλουμε να την αποφύγουμε με κάθε τρόπο. Όσο λιγότερες τόσο το καλύτερο. Αυτό όμως μας αφαιρεί από την ικανοποίηση της ολοκλήρωσης.

Αναλαμβάνοντας την ευθύνη των πράξεων μας, λειτουργούμε πιο συνειδητά. Ξέροντας ότι είμαστε υπόλογοι και ότι θα πρέπει να απαντήσουμε για αυτά που κάνουμε, τότε λειτουργούμε πιο οργανωμένα και πιο υπεύθυνα. Κάνουμε συνειδητές και λογικές επιλογές έχοντας λάβει υπόψη όλες τις επιλογές που υπάρχουν.

Επίσης, κάνοντας το συνειδητά και υπεύθυνα, έχουμε και το σθένος που χρειάζεται για να δεχτούμε κριτική ή καλύτερα ανατροφοδότηση, για τις κινήσεις που κάνουμε. Ξέροντας ότι έχουμε κάνει ότι περνούσε από το χέρι μας, θα δεχτούμε το οποιοδήποτε σχόλιο πολύ πιο ήρεμα καθώς δεν θα αισθανθούμε την ανάγκη να μπούμε σε άμυνα.

Τέλος, έχοντας αναλάβει την πλήρη ευθύνη, μπορούμε να απολαύσουμε και το αποτέλεσμα της επιτυχίας μας. Όταν ξέρεις ότι έχεις ολοκληρώσει κάτι, έχοντας χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις σου χωρίς φόβο ή υπεκφυγές, τότε αισθάνεσαι ακόμη μεγαλύτερη ικανοποίηση όταν πετυχαίνεις ένα θετικό αποτέλεσμα.

Καλό είναι λοιπόν, να αρχίσουμε να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Να λειτουργούμε υπεύθυνα και ώριμα. Είναι σίγουρο ότι και ο υπόλοιπος κόσμος αλλά και εμείς οι ίδιοι θα το εκτιμήσουμε πολύ περισσότερο από το να βλέπουμε ότι λειτουργούμε με παιδικές αντιδράσεις.