Βάζοντας ταμπέλες: Γονεϊκές προβολές και τρόποι να τις αποφύγεις

Τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να παρατηρώ ένα συγκεκριμένο μοτίβο σε συμπεριφορές γονέων. Δεν είναι καινούριο φαινόμενο, απλά τώρα άρχισα να το παρατηρώ και μάλιστα το βρίσκω ενοχλητικό και θα τολμούσα να πω και επικίνδυνο.

Έχει να κάνει με τον τρόπο που οι γονείς προβάλουν απόψεις και εντυπώσεις στα παιδιά τους. Για να το κάνω πιο συγκεκριμένο θα σου δώσω ένα παράδειγμα.

Βάζοντας ταμπέλες

Πρόσφατα βρέθηκα σε μία βάφτιση, όπου είναι λογικό να υπάρχουν πολλά παιδιά, οπότε άκουσα απαράδεκτες ατάκες και είδα διάφορα τραγικά συμβάντα γύρω μου.

Έτυχε να ακούσω συνομιλία γονιών μπροστά στα παιδιά τους όπου η μία μητέρα είπε: «Πολύ χαριτωμένα τα κορίτσια σου» και η άλλη της απάντησε: «Ποια προτιμάς; Την όμορφη ή την τρελή;»

Όταν δε, διευκρίνισα στην κυρία ότι και τα δύο παιδιά της είναι όμορφα και σαν παιδιά έχουν την τρέλα της ηλικίας, εκείνη διαφώνησε και μου είπε: «Μα όχι, αφού και η ίδια το λέει μόνη της».

Σωστά, γιατί ένα παιδί πέντε χρονών αποφάσισε ένα πρωί να ξυπνήσει και να αυτοαποκαλείται τρελό, γιατί έτσι του άρεσε. Αγαπητή κυρία, ελπίζω να αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό αποτελεί προβολή σου επάνω στο παιδί.

Δεν αποφάσισε μόνο του να «τρελαθεί». Κάποιος του έβαλε την ιδέα. Σε άλλη περίπτωση, άκουσα συγγενείς να αποκαλούν τα παιδιά τους, «οι κοντές της οικογένειας».

Σε συνέχεια αυτών, άκουσα διάφορα «κολακευτικά» υποκοριστικά από γονιούς προς τα παιδιά τους, όπως «ο εγκληματίας», «ο αλητάμπουρας», «ο γκομενιάρης», «η χαδιάρα» και άλλα πολλά. Πραγματικά είναι σοκαριστική η αδιαφορία και η έλλειψη ενημέρωσης που έχουν αρκετοί γονιοί, σε θέματα που είναι αυτονόητα. Πόσο μυαλό θέλει για να καταλάβεις ότι η αυτοεκπληρούμενη προφητεία παίρνει βάσεις από τέτοια αθώα παρατσούκλια;

Ο φόβος ως κίνητρο

Κάτι άλλο που παρατήρησα και με προβληματίζει αρκετά, ειδικά γιατί έχουμε φτάσει στο 2017 και κατά βάθος πίστευα ότι έχουμε ξεφύγει από κάτι τέτοιο, είναι οι απειλές και η τρομοκρατία που χρησιμοποιούν κάποιοι γονείς προς τα παιδιά τους.

Αντιλαμβάνομαι ότι το να κυνηγάς ένα ή δύο πιτσιρίκια για τρεις ή τέσσερις ώρες δεν είναι κάτι εύκολο, όμως ατάκες όπως το «Αν δεν κάτσεις καλά θα φέρω τον αστυνομικό να σε συλλάβει» ή άλλες παρόμοιες, πιστεύω ότι ανήκουν σε άλλον αιώνα.

Πιστεύετε πραγματικά ότι το να ζει ένα παιδί σε καθεστώς τρομοκρατίας θα το βοηθήσει στη ζωή του; Ή μήπως θα το βοηθήσει να φάει το φαγητό του αυτό;

Ρόλοι Ζωής

Τέλος, ένα τρίτο φαινόμενο είναι η εσφαλμένη ανάθεση ρόλων που κάνουν οι γονείς προς τα παιδιά τους. Έτυχε να δω παιδί εννέα χρονών που λειτουργούσε σε ρόλο μητέρας προς τα μικρότερα αδέλφια της.

Προφανώς κάποιος της είπε ότι αυτή που είναι μεγαλύτερη έχει και την ευθύνη των υπολοίπων. Ελπίζω να καταλαβαίνετε ότι τα παιδιά παίρνουν τις μετρητοίς τέτοιου είδους δηλώσεις και είναι ικανά να λειτουργήσουν κατά αυτόν τον τρόπο για την υπόλοιπη ζωή τους.

Πριν στερήσετε λοιπόν, από κάποιο παιδί την παιδική του ηλικία ή πριν του καθορίσετε την υπόλοιπη ζωή με μία ατάκα, όπως «Ο τεμπέλης», καλό είναι να σκεφτείτε τα παρακάτω.

Συμπεριφερόμαστε σε όλα τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο. Δεν κάνουμε διαχωρίσεις ανάμεσα σε αγαπημένα και μη αγαπημένα παιδιά.

Ακόμη κι αν είναι πραγματικά κοντά ή υπερβολικά ψηλά, δεν επισημαίνουμε το αυτονόητο, ούτε βάζουμε ταμπέλες. Φροντίζουμε να εξηγήσουμε ότι οι ιδιαιτερότητες του καθενός είναι αυτές που του προσδίδουν χαρακτήρα και τον κάνουν ιδιαίτερο και ξεχωριστό.

Αν πιστεύουμε ότι το παιδί μας είναι τρελό, τότε ίσως πρέπει να ψάξουμε να βρούμε τρόπο να διοχετεύσουμε την τρέλα του σε κάτι παραγωγικό. Κάτι που να το ικανοποιεί και να το κάνει χαρούμενο. Ίσως έχει καλλιτεχνική φύση και η σχολική διαδικασία να είναι βαρετή για αυτό, οπότε να χρειάζεται άλλου είδους εκτόνωση.

Αν πάλι δυσκολεύεστε να κάνετε κάτι από τα παραπάνω, τότε υπάρχουν πολλοί ειδικοί που μπορούν να βοηθήσουν πραγματικά.