2 Λόγοι που δε Ρισκάρεις στη Ζωή

Δεν μπορείς να κατορθώσεις τίποτα χωρίς να ρισκάρεις.

Η ζωή είναι φτιαγμένη για εμπειρίες. Από την ημέρα που γεννιέσαι μέχρι την ημέρα που θα πεθάνεις, θα βιώσεις εκατομμύρια διαφορετικές εμπειρίες. Κάθε μία από αυτές, θα είναι μοναδική, ιδιαίτερη, ξεχωριστή και θα σε σημαδέψει για το υπόλοιπο της ζωής σου.

Η γεύση ενός φρούτου, η μυρωδιά ενός λουλουδιού, ο αέρας που σφυρίζει γύρω σου και σε χτυπάει με δύναμη όταν κάνεις ελεύθερη πτώση από τα 16.000 πόδια, οι ασκήσεις που έλυνες μικρός, στα μαθηματικά.

Κάθε ξεχωριστή εμπειρία σε κάνει καλύτερο, διαφορετικό, πιο εξελιγμένο, πιο ώριμο. Το ανθρώπινο σώμα και πνεύμα είναι σχεδιασμένο έτσι. Να βιώνει, να δοκιμάζει, να εξερευνά, να ανακαλύπτει, να κατακτά και να μαθαίνει. Έτσι εξελιχθήκαμε και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Μέσα σε όλο αυτό, λοιπόν, υπάρχουν άνθρωποι που είναι στα πρώτα στάδια της ζωής τους και το μόνο που θέλουν είναι να μπουν σε μία θέση εργασίας και να πάρουν σύνταξη από εκεί. Σκέψου το λίγο. Είσαι 22 χρόνων και ξεκινάς να δουλεύεις, καθιστός σε μία καρέκλα, οκτώ ώρες την ημέρα, κάθε μέρα για τα υπόλοιπα 45 χρόνια.

Παρόλο που συχνά ισχυρίζομαι ότι δεν με εκπλήσσει εύκολα κάτι, πρόσφατα το κατάφερε κάποιος όταν μου είπε ότι είναι 27 και ότι αν μπορούσε με κάποιο τρόπο να πάρει σύνταξη, θα το έκανε. Είναι μία σκέψη που με σόκαρε και με προβλημάτισε ιδιαιτέρως, κυρίως γιατί πρέπει να πας ενάντια στο είναι σου, στην ίδια την ανθρώπινη υπόσταση για να θες κάτι τέτοιο.

Να θες να αρνηθείς τον ρόλο του εξερευνητή που από μικρός πάντα ήσουν. Θυμήσου ότι στα έξι ή εφτά χρόνια σου, εξερευνούσες κάθε πέτρα, κάθε δέντρο και κάθε στενό γύρω από την περιοχή που έμενες. Θυμάμαι να μαζευόμαστε δέκα και παραπάνω παιδιά και να παίζουμε εξερευνητές. Να περπατάμε σε ρυάκια, να σηκώνουμε από το έδαφος οτιδήποτε γυάλιζε, να κοιτάμε ζωύφια, πέτρες και οτιδήποτε άλλο μας έκανε εντύπωση.

Είναι άραγε τόσο ισοπεδωτική η πραγματικότητα που μας οδηγεί σε τέτοιο φόβο; Μας τρομάζει τόσο πολύ που είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε όνειρα, φιλοδοξίες και επιθυμίες για έναν βασικό μισθό συν ασφάλιση, για το υπόλοιπο της ζωής μας; Τι μας κάνει άραγε να μην θέλουμε να ρισκάρουμε καθόλου και γιατί θεωρούμε το ρίσκο τόσο κακό;

Υπάρχει ρίσκο σε ότι κι αν κάνεις στη ζωή σου

Είτε σου αρέσει , είτε όχι, ακόμα κι όταν σηκώνεσαι από το κρεβάτι, ρισκάρεις να γλιστρήσεις και να χτυπήσεις. Το ίδιο κι όταν μπαίνεις για μπάνιο. Συνεπώς, ότι κι αν κάνεις, πάντα θα ρισκάρεις. Άρα, μήπως δεν είναι το ίδιο το ρίσκο που φοβάσαι αλλά κάτι άλλο που είναι απόρροια αυτού;

Μήπως είναι η απόρριψη;

Ίσως δεν σου αρέσει η απόρριψη. Και το να πάρεις ρίσκα πολλές φορές περιλαμβάνει και απόρριψη. Προσπαθείς, διεκδικείς, ξενυχτάς και τελικά έρχεται κάποιος και σου λέει «όχι» και αυτό είναι δύσκολο να το διαχειριστείς, γιατί στη ζωή μάς έχουν μάθει ότι σε ότι κι αν κάνεις έχεις μία ευκαιρία και αν δεν πετύχεις τότε χάθηκες για πάντα.

Έχεις μία ευκαιρία για να δώσεις για εξετάσεις για μία ξένη γλώσσα. Αν δεν τα καταφέρεις, οι γονείς σου θα σταματήσουν να πληρώνουν. Έχεις μία ευκαιρία για να δώσεις πανελλαδικές και αν δεν τα καταφέρεις, τότε η ζωή σου χάθηκε και θα καταλήξεις απόκληρος της κοινωνίας. Άσχετα με το αν συμμερίζεσαι αυτό που γράφω, πιστεύω ότι καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.

Να θυμάσαι όμως, ότι το ρίσκο και η απόρριψη πάνε χέρι – χέρι και όσο πιο νωρίς το αποδεχτείς, τόσο πιο απελευθερωμένος θα νοιώσεις.

Μήπως φοβάσαι την αποτυχία; Ξεπέρασε το

Μήπως είναι η αποτυχία;

Παρόλο που η αποτυχία μοιάζει με την απόρριψη, τα συμπτώματα είναι διαφορετικά. Η αποτυχία πάει χέρι – χέρι με τον εξευτελισμό και την δημόσια αποδοκιμασία ή τουλάχιστον έτσι το έχουμε στο μυαλό μας.

Για άλλη μία φορά, ο κοινωνικός προγραμματισμός μας έχει κάνει να πιστεύουμε ότι αν αποτύχουμε σε κάτι, θα γίνουμε ρεζίλι. Λες και όλος ο κόσμος κοιτάζει εμάς και περιμένει να κάνουμε την επόμενη κίνηση. Φυσικά αυτό μάθαμε στο σχολείο, γιατί όταν μας σήκωνε ο δάσκαλος να πούμε μάθημα τα βλέμματα όλως ήταν επάνω μας και με κάθε λάθος, ερχόταν και η αποδοκιμασία.

Να θυμάσαι ότι κανείς δεν τα κατάφερε με την πρώτη. Όταν περπάτησες για πρώτη φορά, αυτό έγινε μετά από αμέτρητες προσπάθειες και πεσίματα. Το ίδιο και με το ποδήλατο και με οτιδήποτε άλλο καταπιάστηκες στη δουλειά σου.

Η αποτυχία και η απόρριψη πάνε μαζί και είναι το αναμενόμενο αποτέλεσμα γιατί εμφανίζονται πιο συχνά (ειδικά στην αρχή). Αρκεί να μπλοκάρεις τον φόβο και να αποδεχτείς το ποιος είσαι. Αποδέξου την φύση σου, ξεκίνα να ρισκάρεις και τότε θα δεις ότι θα σταματήσεις να φοβάσαι πολλά.