Menu
Αρκετά δύσκολο θέμα για να μην «σηκώνει» επισημότητες. Επίσης, αρκετά σκληρό θέμα, μιας και την απώλεια συχνά τη νιώθουμε άδικη.
Φαίνεται είναι στη φύση του ανθρώπου να θεωρεί πως οτιδήποτε αναπάντεχο του συμβαίνει είναι άδικο. Το πιστεύουμε από τα μεγάλα, μέχρι και τα πιο μικρά πράγματα που μας συμβαίνουν. Ακόμα και για το σκουπιδιάρικο που θα συναντήσουμε μπροστά μας στις δύο το πρωί και θα μας κλείσει το δρόμο. «Μα καλά, σε εμένα έπρεπε να συμβεί αυτό;»
Μάντεψε τι; Σε εσένα συνέβη, οπότε τι θα κάνεις για αυτό; Άτιμο πράγμα η διαχείριση. Ειδικά όταν εκτός από εσένα πρέπει να διαχειριστείς κι άλλους.
Φαντάσου ότι ξυπνάς ένα πρωί και έχεις χάσει την δουλειά σου. Πως σε κάνει αυτό να αισθάνεσαι; Ακόμα και διαβάζοντας αυτές τις γραμμές ίσως νοιώθεις ένα σφίξιμο στο στομάχι και μία πίεση. Σκέψου να είχε συμβεί στα αλήθεια. Ας δούμε τι συμβαίνει σε τέτοιες καταστάσεις.
Όσο κι αν σου κάνει εντύπωση, το πρώτο πράγμα που μας δυσκολεύει όταν βιώνουμε την απώλεια, είναι το γεγονός ότι αλλάζει η ρουτίνα μας. Η καθημερινότητα μας δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Κάτι που είχαμε μάθει και είχαμε συνηθίσει σαν δεδομένο, δεν υφίσταται πλέον. Αυτό μας κλονίζει. Έχουμε αναφέρει πολλές φορές ότι ο άνθρωπος είναι ον συνήθειας. Θέλει σταθερότητα για να αισθάνεται σιγουριά και ασφάλεια. Όταν την χάνει αυτή αποπροσανατολίζεται.
Το θετικό μέρος
Αλλάζοντας την ρουτίνα σου, βγαίνεις από την ζώνη άνεσης σου. Μαθαίνεις να λειτουργείς έξω από τα στεγανά σου και να προσαρμόζεσαι σε νέες καταστάσεις. Αναπτύσσεσαι και εξελίσσεσαι. Εξάλλου η στασιμότητα ισοδυναμεί με θάνατο, πνευματικό και σωματικό.
Είναι αναμενόμενο να μας φοβίζει μία τέτοια κατάσταση. Το άγνωστο κρύβει μυστήρια και είναι αβέβαιο, οπότε δεν μας ξετρελαίνει. Επίσης κανείς δεν θέλει να μείνει μόνος του, με κάποιες εξαιρέσεις βέβαια. Η απώλεια μας αφήνει κλονισμένους.
Το θετικό μέρος
Ο φόβος είναι απλά ο τρόπος του μυαλού μας να εκφράσει σωματικά την δυσχέρεια του για μία κατάσταση. Με απλά λόγια, όταν φοβάσαι απλά εκφράζεις την δυσανασχέτηση σου. Τώρα θα μου πεις, καλή τύχη την επόμενη φορά που θα δεις μπροστά σου κατσαρίδα ή ποντίκι! Η αλήθεια είναι όμως ότι αν συναντάς καθημερινά μπροστά σου μία κατσαρίδα, στο τέλος θα σταματήσει να σε φοβίζει τόσο.
Πιστεύω αυτό εξηγείται από μόνο του. Σε τέτοιες καταστάσεις βιώνουμε άρνηση και θυμό. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό σε εμάς. Κάποιο λάθος θα έχει γίνει. Εξάλλου δεν μας αξίζει κάτι τέτοιο, οπότε γιατί έγινε;
Το θετικό μέρος
Η διαχείριση του θυμού, είναι μεγάλη υπόθεση. Μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι και να ελέγχεις τα συναισθήματα σου (όχι να τα αγνοείς βέβαια).
Όταν μιλάμε για απώλεια προσώπων όμως, τα πράγματα αλλάζουν δίπλα. Ότι αναφέραμε παραπάνω ισχύει αλλά αλλάζει το μέγεθος και η ένταση των συναισθημάτων. Αλλιώς είναι να χάνεις μία δουλειά πέντε ή δέκα ετών και αλλιώς είναι να χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο που είναι κοντά σου μία ολόκληρη ζωή.
Η συναισθηματική απώλεια και ένταση είναι πολύ μεγαλύτερες, ειδικά αν στηριζόσουν σε αυτό το άτομο για τις επιλογές σου και τις αποφάσεις σου. Αισθάνεσαι ξαφνικά ότι πλέον όλες οι αποφάσεις πρέπει να περάσουν από εσένα και ότι δεν θα υπάρχει κάποιος να μοιραστείς τις απόψεις σου.
Η απώλεια συγγενών και φίλων είναι δύσκολη περίπτωση. Ξυπνάς καθημερινά ξέροντας ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Υπάρχει ένα κενό το οποίο δεν θα μπορέσεις να συμπληρώσεις ποτέ. Εν μέρει είναι αλήθεια αυτό. Εξάλλου δεν θα έπρεπε ποτέ κάποιος άνθρωπος να καλύπτει κενά που άφησαν άλλοι.
Χρειάζεσαι χρόνο. Χρόνο για να απορροφήσεις την όλη κατάσταση, χρόνο για να διαχειριστείς τα συναισθήματά σου και ακόμη λίγο χρόνο μέχρις ότου να μπεις σε μία νέα ρουτίνα. Μέχρι δηλαδή να δημιουργήσεις μία νέα κατάσταση σταθερότητας που δεν θα περιλαμβάνει αυτούς που έχασες.
Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο και δεν θα έπρεπε να είναι. Από τη στιγμή που συνέβη όμως, κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να επιβιώσουμε, να αναπτυχθούμε, να μάθουμε και να γίνουμε καλύτεροι.