Γιατί αισθάνομαι πως πάντα κάτι λείπει;

Νοιώθουμε συχνά πως υστερούμε, πως όσο και να προσπαθούμε πάντοτε κάτι λείπει.

Αισθανόμαστε πως δεν έχουμε αυτά που χρειάζονται, πως δεν επιτελούμε σωστά όλους τους ρόλους που πρέπει. Πλημμυρίζουμε από αισθήματα ενοχής, νοιώθουμε κατώτεροι από τους άλλους, κατηγορούμε τον εαυτό μας με μένος για όλες του τις ελλείψεις και τα ελαττώματα.

Σε τι οφείλεται;

Γιατί αισθανόμαστε έτσι; Γιατί πάντα κάτι λείπει; Ποιος και τι ευθύνεται για όλο αυτό τον κυκεώνα αρνητικών συναισθημάτων που συχνά πυκνά μας περικυκλώνει;

Από τότε που γεννιόμαστε, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις προσδοκίες των άλλων.

Μαθαίνουμε πως πρέπει να τρώμε όλο το φαγητό για να μας αγαπάει η μαμά, μαθαίνουμε να είμαστε καλά παιδιά για να κερδίσουμε τον έπαινο, φοβόμαστε να εκφράσουμε μία αντίθετη άποψη για κάτι προκειμένου να μη χάσουμε την αγάπη ενός άλλου ανθρώπου.

Τα «πρέπει» των γονιών και της κοινωνίας μας σφίγγουν σα θηλιά και βρισκόμενοι σε μία ηλικία που δεν μπορούμε να κρίνουμε τις πεποιθήσεις των άλλων και να τις επεξεργαστούμε, τις ενστερνιζόμαστε και τις κάνουμε κομμάτι του είναι μας.

Με συνέπεια, να γίνονται ένας εσωτερικός κριτής, ο οποίος βρίσκεται πάντοτε σα σκιά πάνω από εμάς και δε μας αφήνει να ζήσουμε μία ευτυχισμένη ζωή.

Πώς θα έπρεπε να είμαστε; Τι παραπάνω θα έπρεπε να έχουμε; Η ματιά των γονιών μας, η κριτική τους για το άτομό μας και οι υψηλές προσδοκίες που μπορεί να είχαν για εμάς, δημιουργούν μία υποδομή η οποία παίζει καθοριστικό ρόλο στο πώς βλέπουμε τον εαυτό μας στην εξέλιξη της ζωής.

Οι απαιτήσεις για την εμφάνιση, τις σπουδές, τα χρήματα και το πώς πρέπει να είναι ένας άνθρωπος για να θεωρείται άξιος από την κοινωνία του σήμερα, μας επηρεάζει και μας υποβάλλει σε μία ατέρμονη προσπάθεια να ξεπερνάμε τον εαυτό μας, τους άλλους, τον οποιονδήποτε.

Με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε πως πάντοτε κάτι λείπει.

Τα λάθη που μας βαραίνουν

Ένα άλλο μεγάλο λάθος που μας κληροδοτεί η κοινωνία και έχει τις ρίζες του στην ανατροφή μας, είναι το γεγονός πως μας δημιουργεί ενοχές επειδή κάνουμε λάθη.

Μα είναι δυνατόν, να μην κάνουμε λάθη; Είμαστε άνθρωποι και είναι απόλυτα φυσιολογικό να πέφτουμε σε αστοχίες, αρκεί να μαθαίνουμε από αυτές. Είναι απόλυτα λογικό να μην τα κάνουμε όλα τέλεια, είναι σίγουρο πως στο διάβα της ζωής μας θα έρθουν και οι αποτυχίες.

Γιατί να μην έρθουν; Είναι απαραίτητα τα λάθη για τη ζύμωση του χαρακτήρα μας, συντελούν στον εμπλουτισμό των εμπειριών μας και στην απόκτηση όλο και μεγαλύτερης σοφίας.

Ελευθερία

Οι γονείς μας μεταγγίζουν τις πεποιθήσεις και τις αξίες που εκείνοι διδάχτηκαν από τους δικούς τους γονείς. Δεν είναι μόνο η δική τους προσωπικότητα, αλλά η υποβολή σε εμάς του τρόπου ανατροφής που είχαν και οι ίδιοι.

Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτα που θα έπρεπε να κάνουμε υποχρεωτικά.

Είμαστε ο εαυτός μας, είμαστε η οντότητα που γεννηθήκαμε, είμαστε αυτό που είμαστε και κάνουμε αυτό που μπορούμε. Είμαστε αρκετοί για οτιδήποτε κάνουμε για εμάς, όχι για τις ασφυκτικές και απαιτητικές προσδοκίες των άλλων.

Για ποιο λόγο να θυσιάζουμε αυτό που είμαστε; Για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες των άλλων; Και γιατί να τις ικανοποιήσουμε; Είμαστε ο εαυτός μας, η προσωπικότητά μας, έχουμε τη δική μας αξία και οντότητα.

Οι γονείς μας δεν μπόρεσαν να εκλογικεύσουν τα μηνύματα που μας έστελναν, μας κληροδότησαν τρόπους σκέψης που ενδεχομένως ούτε και οι ίδιοι να κατάφεραν να επεξεργαστούν ως προς την ορθότητά τους.

Είμαστε ο εαυτός μας, εξασκούμαστε στο να αγαπάμε αυτό που είμαστε. Αδιαφορώ για τους άλλους δε σημαίνει πως συμπεριφέρομαι αλόγιστα ή πως δεν τους υπολογίζω.

Απλώς μαθαίνω σταδιακά να καταπολεμώ τη φωνή του αυστηρού κριτή που υπάρχει μέσα μου και λέει ότι κάτι λείπει, βάζω σε προτεραιότητα τα δικά μου θέλω και χτίζω μία προσωπικότητα η οποία δε θα στηρίζεται στους άλλους προκειμένου να αισθανθεί άξια.

Θες να ζεις με τα δικά σου θέλω και όχι των άλλων; Δες εδώ

Για ποιο λόγο οι άλλοι να με ορίζουν, για ποιο λόγο να θυσιάζω τη ζωή μου και τις ανάγκες μου προκειμένου να τους ικανοποιώ; Αυτή λοιπόν η αυστηρή φιγούρα του γονιού που πάντοτε μας κατέκρινε, πάντοτε ήθελε το παραπάνω και πάντοτε μας έβρισκε λιγότερους, παύει.

Είμαι ο εαυτός μου, δε θέλω να γίνω κάτι άλλο. Και αυτό είναι ήδη αρκετό.