Είσαι φοιτητής; Βγες από τα «κουτιά» που σε βάζουν

Κάποτε υπήρξα φοιτητής και θυμάμαι ακόμα πως ήταν η ζωή τότε. Αν περιμένεις να σου πω για τα ατέλειωτα ξενύχτια διαβάσματος και εξεταστικής, τότε γελιέσαι. Δεν έχω περάσει πιο ξέγνοιαστα χρόνια, γεμάτα βόλτες, καφέδες και τάβλι.

Υπήρχε περίοδος της ζωής μου που το σπίτι μου έκανε τέσσερις και πέντε μέρες να με δει και η μητέρα μου με έψαχνε απελπισμένη στα σπίτια των φίλων μου για να βρει σε ποιό έχω κοιμηθεί.

Ξενύχτια είχε πολλά. Κυρίως για ποτά σε κάποιο μπαράκι ή σε σπίτι φίλου. Που και που είχε και λίγο διάβασμα για να περάσουμε μερικά μαθήματα. Και μετά μία από τα ίδια. Αυτό κράτησε για αρκετά χρόνια και μετά ήρθε το εξωτερικό. Φαντάσου ότι είπαμε, επί εκατό.

Αυτή ήταν ζωή! Ακόμη κι όταν δούλευα και πήγαινα στη σχολή ταυτόχρονα, ήταν η καλύτερη φάση της ζωής μου. Αν με ρωτήσεις αν το ευχαριστήθηκα, θα σου πω «Πολύ». Αν θα άλλαζα κάτι; «Τίποτα».

Η αντίθεση του σήμερα

Τον τελευταίο καιρό μιλάω με πολλούς φοιτητές και πραγματικά το χαίρομαι. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να βλέπεις ανθρώπους στα πρώτα βήματα της συνειδητοποιημένης ζωής τους, να ενδιαφέρονται για το coaching και να ζητάνε υποστήριξη. Πιστεύω ότι είναι πραγματικά αναζωογονητικό και με γεμίζει ικανοποίηση.

Από την άλλη, βλέπω και κάτι που ίσως δεν είχα παρατηρήσει όταν ήμουν εγώ φοιτητής ή που ίσως και να το έχω ξεχάσει.

Βλέπω τρομερό άγχος στα μάτια αυτών των παιδιών, ανάμεικτο με τη λαχτάρα τους για το νέο, το άγνωστο, το διαφορετικό. Υπάρχει αυτή η επιθυμία, η όρεξη για εργασία και εξέλιξη, που όμως πνίγεται μέσα στις στιλιζαρισμένες απόψεις των «άλλων», των «μεγάλων». 

Βλέπεις, είτε μέσα στα πανεπιστήμια, είτε έξω από αυτά, όλοι οι καλοθελητές φροντίζουν να μεταφέρουν τις ανησυχίες και τα άγχη τους σε αυτά τα παιδιά. Οι ατάκες που λένε, είναι ίδιες, λες και τις έχουν μάθει από το ίδιο κείμενο.

• «Να τελειώσω γρήγορα για να κάνω μεταπτυχιακό»
• «Χωρίς καλό πτυχίο και ένα-δύο μεταπτυχιακά, δε θα με προσλάβουν πουθενά»
• «Αν δεν έχω κάνει πρακτική μέχρι τα 23, πάει, θα μείνω πίσω»
• «Μου είπαν ότι αν βρω μία καλή δουλειά με 600 ευρώ, να κάτσω όσο μπορώ εκεί»

Πραγματικά αναρωτιέμαι, όσοι τους τα λένε αυτά, παίρνουν ικανοποίηση από κάτι; Κερδίζουν τίποτα; Ποιά ανάγκη τους καλύπτουν;

Θα συμβιβαστείς;

Αναγνωρίζω την αγωνία του γονιού για να δει το παιδί του αποκατεστημένο, αλλά αξίζει πραγματικά να στερηθεί την ίδια του την ζωή και ευτυχία, για μία σίγουρη δουλίτσα και έναν ικανοποιητικό μισθουλάκο;

Πόσοι γονείς έχουν πει στα παιδιά τους «Τελείωσε εσύ και θα σε πάρει ο θείος σου στο γραφείο. Θα έχεις σίγουρο μισθό». Και κάπου εκεί τελειώνουν τα όνειρα. Θάβονται κάτω από χαρτιά και υπολογιστές, πίσω από πάγκους εργασίας και όνειρα για μία αύξηση και αλλαγή θέσης από την επόμενη χρονιά.

Δεν ξέρω τι θέλω

Αυτό μου το λένε κάποια από τα παιδιά και σκύβουν το κεφάλι ή κοιτούν από την άλλη, λες και είναι ντροπή. Και τί έγινε αν δε ξέρεις τί θες στα 22 σου; Μήπως βρέθηκε κανείς να σε βοηθήσει να το ανακαλύψεις; Τί πειράζει αν το βρεις στα 25 ή στα 30 ή στα 80; Αρκεί να το βρεις. Αρκεί να βρεις την ικανοποίηση μέσα σου.

Αν είσαι φοιτητής και διαβάζεις αυτό το κείμενο, τότε πρόσεξε τί θα σε ρωτήσω και απάντησε με όσο το δυνατόν περισσότερη ειλικρίνεια προς τον εαυτό σου:

Τί είναι αυτό που θες πραγματικά;

Τί θέλεις; Ποιός είσαι; Τί σε κάνει χαρούμενο και σου δίνει ώθηση για να συνεχίσεις; Τί είναι αυτό που πραγματικά θα ήθελες να κάνεις για να αισθανθείς χαρούμενος;

Κάπου ανάμεσα σε αυτές τις απαντήσεις, βρίσκεται η ζωή σου. Η πραγματική σου ζωή. Όχι αυτή που σου όρισαν κάποιοι άλλοι. Ποιά είναι τα όνειρα σου; Θυμήσου τα και κάνε κάτι για να γίνουν πραγματικότητα. Μην τα αφήσεις να μείνουν μόνο όνειρα.

Αν θες να βγεις κι εσύ από τα «κουτάκια» που σου έφτιαξαν, δες εδώ

Όπως λένε και οι αμερικάνοι Think Big. Κάνε μεγαλεπήβολες σκέψεις. Βγες από τη στιλιζαρισμένη σκέψη που σε έχουν εγκλωβίσει και βάλε φωτιά στο μυαλό σου! Ελλάδα, Ευρώπη, ο κόσμος όλος. Γη και θάλασσα και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Η εργασία και η χαρά σου, μπορεί να είναι οπουδήποτε. Δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς παρά μόνο την περιορισμένη σκέψη σου.

Α! και αν δεν είσαι φοιτητής, αν είσαι 30 ή 40 ή 100 και κάνεις κάτι που δε σου αρέσει, το ίδιο ισχύει και για εσένα…