Menu
Σε αυτή τη φάση της ζωής μου που γράφω αυτό το άρθρο δεν έχω παιδιά, οπότε διαβάζοντας αυτό το άρθρο έχε το κατά νου. Πριν με κρίνεις όμως βάσει αυτού, δες κατά πόσο έχεις κάνει κάτι αντίστοιχο με τον τίτλο και σκέψου αν θα μπορούσες να το αποφύγεις.
Πρόσφατα έζησα μία συνηθισμένη κατά πολλούς, τραγική κατά την άποψη μου, κατάσταση. Βρισκόμουν σε ένα (καλό) εστιατόριο, μαζί με παρέα και απολάμβανα ένα γεύμα. Στο διπλανό τραπέζι είχα την «τύχη» να κάθεται μία παρέα με δύο κυρίες και τρία παιδιά. Το ένα ήταν στα 17 περίπου και τα άλλα δύο μεταξύ πέντε και εφτά. Ωραίες ηλικίες θα μου πεις και χαριτωμένα παιδάκια. Βασικά έτσι είναι.
Σε αυτές τις ηλικίες τα παιδιά είναι πραγματικά χαριτωμένα, δημιουργικά και με περιέργεια για τον κόσμο… ή έτσι θα έπρεπε να είναι. Τα συγκεκριμένα παιδιά δεν είχαν καμία σχέση με αυτό. Θα μπορούσες να πεις ότι είχαν και τα τρία το «Σύνδρομο του στραβού σβέρκου». Κολλημένα σε μία οθόνη κινητού μερικών εκατοστών, με το κεφάλι κάτω, ακούνητα εντελώς, χωρίς καν να μιλάνε.
Από τη μία μπορείς να πεις ότι είναι εντυπωσιακό θέαμα να έχεις τρία αγάλματα στην παρέα, από την άλλη όμως είναι και λίγο σοκαριστικό. Είμαι σίγουρος ότι έχεις συναντήσει κάτι αντίστοιχο γιατί πλέον αυτό το φαινόμενο είναι καθημερινό και όχι κάποια εξαίρεση.
Αυτό που με θλίβει ακόμη περισσότερο όμως είναι το γεγονός ότι οι γονείς δεν βάζουν τα παιδιά τους μπροστά σε μία οθόνη για να τα ικανοποιήσουν αλλά για να μην ασχολούνται οι ίδιοι μαζί τους. Ατάκες όπως «Είναι ο μόνος τρόπος για να κάτσουν ήσυχα», «Μόνο έτσι ξεχνιούνται και τρώνε το φαγητό τους» μέχρι και το «Εγώ τα στερήθηκα αυτά, δεν θέλω το ίδιο και για εκείνα», είναι μόνο μερικές από τις φανταστικές δικαιολογίες που θα ακούσεις.
Πόσο κουρασμένος είσαι από τη ζωή σου για να φτάνεις στο σημείο να απομονώνεις τα παιδιά σου κατά αυτόν τον τρόπο; Τι μπορεί να σε έχει εξαντλήσει τόσο ώστε να αγνοείς το ίδιο σου το δημιούργημα;
Φαντάζομαι ότι οι εξηγήσεις μπορεί να είναι πολλές. Μπορεί να είσαι κουρασμένος από τη δουλειά, απογοητευμένος από τις εξελίξεις, στεναχωρημένος από τις καταστάσεις γύρω σου. Ένα παιδί όμως δεν σου φταίει σε κάτι. Δεν είναι υπεύθυνο για την κατάσταση σου, οπότε δεν αξίζει να το πληρώνει εκείνο.
Αντιλαμβάνεσαι πόσο κακό μπορεί να του κάνεις εκείνη τη στιγμή; Μπορείς να διαβάσεις ένα παράδειγμα εδώ από ένα άρθρο της The Guardian. Μέσα σε αυτό θα βρεις άλλα πέντε Links για αναφορές και μελέτες στο θέμα και κατά πόσο επηρεάζει αρνητικά την ανάπτυξη του εγκεφάλου και την διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός παιδιού. Θα ήθελα να έχω σύνδεσμο σε ελληνική μελέτη, γραμμένη στα ελληνικά αλλά αυτό φοβάμαι ότι θα αργήσει να γίνει.
Φαντάζομαι, λοιπόν, ότι επιστρέφοντας από την δουλειά σου, το τελευταίο που θες είναι περισσότερη φασαρία και αναστάτωση, οπότε προτιμάς να κολλάς ένα κινητό στο πρόσωπο του παιδιού σου και να ασχολείσαι με τον εαυτό σου. Εξάλλου αξίζεις λίγη ξεκούραση, σωστά;
Δεν θέλω να γίνω εριστικός. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί έχουν πραγματικά καλούς λόγους για να είναι κουρασμένοι. Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι επέλεξαν να κάνουν παιδιά. Η επιλογή του να φέρεις στον κόσμο μία νέα ζωή έχει και κάποιες ευθύνες που δεν μπορείς να παραβλέψεις έτσι εύκολα.
Για να ολοκληρώσω την ιστορία μου, το ένα από τα παιδιά έπαιζε κάποιο παιχνίδι που έκανε έναν μονότονο, εκνευριστικό θόρυβο που ακουγόταν σε όλο το μαγαζί. Όταν ζητήσαμε από την μητέρα του αν θα μπορούσε να το χαμηλώσει λιγάκι, μήπως φάμε με λίγη ηρεμία η αντίδραση της ήταν απίστευτη. Μας είπε ότι φυσικά και δεν θα το χαμηλώσει και να κάνουμε λίγο υπομονή. Εξάλλου θα φεύγανε σε λίγο, οπότε δεν θα παθαίναμε κάτι.
Φαντάζομαι ότι η απάντηση της ήταν μία προβολή της αντίληψης και της κατάστασης της. Στα αυτιά μου αντήχησε ως «Δεχτείτε τον θόρυβο γιατί διαφορετικά θα πρέπει να διαχειριστώ το παιδί μου και είναι κάτι που δεν θέλω να κάνω».
Φυσικά είναι και θέμα νοοτροπίας αλλά για να το αναλύσουμε αυτό θέλουμε άλλο άρθρο και άλλες 2.500 λέξεις.
Που και που να μιλάτε με τα παιδιά σας και να παίζεται μαζί τους. Μην ξεχνάτε ότι κάποτε ήσασταν κι εσείς παιδιά.