Θανατική Ποινή και δικαίωμα στη ζωή

Η Θανατική Ποινή ως μέσο για τον περιορισμό της εγκληματικότητας επανέρχεται τακτικά στο προσκήνιο.

Όλοι οι άνθρωποι, από τη γέννησή μας κιόλας, απολαμβάνουμε δικαιώματα. Με τη λέξη δικαιώματα αναφερόμαστε σε όλες εκείνες τις ελευθερίες που έχουμε εκ φύσεως, με τις οποίες μπορούμε να ζούμε αβίαστα, χωρίς εξωτερικές πιέσεις και καταπίεση.

Τα θεμελιώδη δικαιώματά μας αφορούν τη ζωή, την ελευθερία σκέψης και έκφρασης, το δικαίωμα στη μόρφωση, το δικαίωμα στην ελευθερία. Αυτά αφορούν τα ατομικά δικαιώματα που κάποιος έχει απλά και μόνο επειδή είναι μία ανθρώπινη οντότητα.

Μέσα στο διάβα της Ιστορίας, σε όλες τις εποχές, διαπιστώνουμε πως βασικά από αυτά τα δικαιώματα δεν ήταν βέβαια για πολλούς ανθρώπους. Ο Καιάδας ο οποίος καταπατούσε το δικαίωμα των ασθενικών παιδιών στη ζωή, το γεγονός πως η γυναίκα πριν μερικά χρόνια δεν είχε δικαίωμα ψήφου, οι μαύροι δεν είχαν δικαίωμα να καθίσουν δίπλα σε ένα λευκό, πως υπάρχει ακόμα και σήμερα παιδική εργασία η οποία δέχεται πόλεμο στο να σταματήσει να υφίσταται.

Αυτό από μόνο του μας δείχνει πως για να φτάσουμε στο σημείο να λέμε πως έχουμε δικαιώματα, ως ανθρωπότητα καταβάλλαμε κόπο και προσπάθεια προκειμένου να αναγνωριστεί η οντότητα του κάθε ανθρώπου από τους ισχυρούς και από εκείνους που έθεταν ανθρώπους ή ομάδες ανθρώπων στο περιθώριο.

Θεμελιώδες δικαίωμα

Το θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα είναι αυτό της ζωής. Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να ζει, απλά και μόνο επειδή είναι άνθρωπος, ανεξαρτήτως των όποιων άλλων χαρακτηριστικών του. Με την παράλληλη απαγόρευση των βασανιστηρίων και κάθε άλλης ενέργειας η οποία πληγώνει την ανθρώπινη υπόσταση.

Στις ημέρες μας, γίνεται πολύς λόγος για την επαναφορά της θανατικής ποινής. Η θανατική ποινή στην ουσία είναι η αποστέρηση της ζωής ενός ατόμου που έχει διαπράξει σοβαρά και ηθικά αδικήματα ως η ύστατη τιμωρία από το Κράτος. Πολλοί συντάσσονται με αυτή την άποψη και θεωρούν πως η ποινή του θανάτου είναι η μόνη που αρμόζει για μερικά ειδεχθή εγκλήματα ενώ θα μπορούσε επιπροσθέτως, να αποτρέψει πολλούς ανθρώπους από την τέλεση αξιόποινων ποινών.

Η θανατική ποινή, όπως έχει αποδειχθεί και από διάφορα στατιστικά στοιχεία, δεν είναι αποτρεπτική για την εγκληματικότητα. Η επιβολή του θανάτου δεν είναι ούτε και αυτή ικανή στο να εξαλείψει εξ ολοκλήρου την εγκληματική ενέργεια από την ανθρώπινη ζωή.

Αν αναλογιστούμε πως υπάρχει η εγκληματική ενέργεια η οποία είναι απόρροια θυμού, οφείλεται σε αφέλεια ή λάθος, τότε διαπιστώσουμε πως το έγκλημα θα υπάρχει ως μία ακραία εκδήλωση του ανθρώπινου θυμικού και ως μία σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ψυχής.

Εκδίκηση ή σωφρονισμός;

Ο Πλάτωνας στον Πρωταγόρα, αναφέρεται στην περίφημη Θεωρία των Ποινών. Σύμφωνα με αυτή, το Κράτος δεν πρέπει να λειτουργεί με βάση το θυμικό και την επιθυμία για εκδίκηση, αλλά με σκοπό το σωφρονισμό εκείνου που έχει προβεί σε κάποια αξιόποινη πράξη.

Αν το ίδιο το Κράτος προβαίνει στην αφαίρεση της ζωής για να τιμωρήσει κάποιον, δεν πράττει και εκείνο το ίδιο με αυτό που καταδικάζει; Είναι όντως πολλοί εκείνοι που θεωρούν πως αυτό είναι μία κατάχρηση της εξουσίας του Κράτους, διότι ενώ απαγορεύει το φόνο διαπράττει ακριβώς το ίδιο.

Ένα από τα επιχειρήματα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για την απαγόρευση της θανατικής ποινής, είναι πως θύματά της έχουν υπάρξει άπειρες φορές και άνθρωποι οι οποίοι δεν έπραξαν αυτό για το οποίο είχαν κατηγορηθεί. Το γεγονός πως στερεί τη ζωή και αυτή η πράξη είναι τελεσίδικη και δεν αναιρείται, κάνει πολλούς να τη θεωρούν έως και άδικη, αφού εξαιτίας της έχουν θανατωθεί και πολλοί αθώοι.

Υπάρχουν όμως και εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν πως για τα ειδεχθή εγκλήματα όπως για τη σεξουαλική κακοποίηση και τους βιασμούς μικρών παιδιών, είναι η μόνη ποινή που αξίζει στο δράστη. Ακόμα και πιο ενάντιοι στη θανατική ποινή σε μία τέτοια περίπτωση τείνουν να συμφωνούν. Ίσως αυτή η περίπτωση να είναι και η μόνη η οποία να μπορεί να αιτιολογήσει την ‘’εσχάτη των ποινών’’, η πράξη του να καταστρέφεις τη ζωή αθώων ψυχών με το να ασελγείς επάνω σε αυτές.

Η θανατική ποινή είναι μία παραβίαση του δικαιώματος στην ανθρώπινη ζωή, δε σωφρονίζει αλλά ικανοποιεί το θυμικό του ανθρώπου και την επιθυμία για απόδοση τιμωρίας και είναι μία πράξη μη αναστρέψιμη. Δε χωράει αμφιβολία πως σε μία πολιτισμένη κοινωνία δεν έχει θέση ύπαρξης.