Reality shows: Το όχι και τόσο νέο trend που εδραιώθηκε στη καθημερινότητά μας

Γιατί όλη η Ελλάδα βλέπει ξαφνικά reality;

Πριν από λίγες μέρες έτυχε να δω μία από τις λίγες ποιοτικές εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης. Το πάνελ της εκπομπής σχολίαζε την επικαιρότητα, τη μουσική και τα δρώμενα στην Ελλάδα και τον κόσμο.

Στην εκπομπή αυτή λοιπόν σχολίασαν την έναρξη κάποιου νέου reality show και τότε το συνειδητοποίησα: Καλώς ή κακώς, τα reality shows έχουν μπει για τα καλά στη ζωή του τόπου τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Κάνοντας μία αναδρομή από το 2001 έως και τώρα, 17 χρόνια μετά, έχουν περάσει από τις τηλεοπτικές μας οθόνες ουκ ολίγα. Από το Μεγάλο Αδελφό, μπαράκια, τοίχους, φάρμες, αποστολές, ιστορίες για διάσημους, επιζώντες, πάρτι, παιχνίδια για να αναδείξουμε τον καλύτερο τραγουδιστή, το καλύτερο γκρουπ τραγουδιστών, είδωλα, ονειρικά σόου, χορούς και η λίστα συνεχίζεται. Μέχρι και το κρατικό κανάλι είχε προσπαθήσει να προσεγγίσει το θέμα, ευτυχώς για μία και μοναδική φορά μόνο.

Αυτά στον ελληνικό, μόνο, χώρο καθώς διεθνώς τα reality shows, τείνουν να είναι ακραία σε πολλές περιπτώσεις. Παρεμβατικές επεμβάσεις, ακραίες συμπεριφορές και εμβάθυνση στα οικογενειακά άδυτα γνωστών σταρ.

Τι είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε να δούμε realities;

Για αρχή, το γεγονός ότι συνδεόμαστε με τους παίκτες, μας ωθεί στο να παρακολουθήσουμε ένα reality. Ως γνωστόν, οι παίκτες σε αυτά τα παιχνίδια είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, όπως και εμείς.

Σε πολλές περιπτώσεις, αυτό εξιτάρει τον κόσμο, καθώς αισθάνεται ότι θα μπορούσε άνετα να είναι στη θέση κάποιου παίκτη. Ακόμα και η αίσθηση του «Αν ήμουν εγώ στη θέση του, θα το έκανα πολύ καλύτερα», είναι αρκετή για να κρατήσει κάποιον καθηλωμένο μπροστά στην τηλεόραση για ώρες.

Έτσι, περνάμε ατελείωτες ώρες μπροστά στην τηλεόραση και φανταζόμαστε τον εαυτό μας μέσα στο παιχνίδι και με τα χρήματα στο χέρι.

Αν νιώθεις ότι ξοδεύεις πολλές ώρες βλέποντας τηλεόραση, δες εδώ

Συμπαθητικό σύνδρομο προς τους παίκτες

Υπάρχει μία κλασσική αρχή που θέλει τον κόσμο να αναζητά ήρωες για να συσχετιστεί μαζί τους. Ένα reality show προσφέρει ακριβώς αυτό. Μία γκάμα απλών ανθρώπων, με την δυνατότητα να εξελιχθούν σε ινδάλματα. Ακόμα καλύτερα, προσφέρει την ευκαιρία να παρακολουθήσεις την πορεία τους από το μηδέν, προς την κορυφή.

Όπως αποδεικνύεται και από έρευνες, ο κόσμος έχει μεγαλύτερη ανάγκη να συσχετιστεί και να συμπονέσει κάποιον παίκτη, παρά να παρακολουθήσει τον εξευτελισμό κάποιου άλλου. Όπως έχει φανεί και από το είδος των realities επιβίωσης, τα περισσότερα εστιάζουν στην ανάδειξη ταλέντων (με φωτεινές εξαιρέσεις) παρά σε τραγελαφικές καταστάσεις.

Το αδιάκριτο μάτι

Ας μην ξεχνάμε ότι τα reality ξεκίνησαν με τον Μεγάλο Αδελφό (Big Brother) και το γεγονός ότι προσέφερε πλήρη πρόσβαση στις καθημερινές συνήθειες, απλών κατά τα άλλα, ανθρώπων. Καθώς τα social media ανθίζουν στις μέρες μας, η προβολή τέτοιων shows έχασε ένα κομμάτι της απήχησής της προς το κοινό.

Έτσι, αυτά εξελίχθηκαν σε κάτι παραπάνω. Πλέον σε τέτοιου είδους shows μπορείς να δεις από κοντά την ζωή πλουσίων του Hollywood. Τι κάνουν στην καθημερινότητα τους, τι τρώνε, τι σκέφτονται, σε ποιους κύκλους κινούνται.

Για τον απλό κόσμο, αυτή είναι μία κρυφή ματιά σε μία, κατά τα άλλα, απαγορευμένη ζωή για αυτούς. Είναι τόση η διείσδυση, τα πλάνα της κάμερας και ο χρόνος που αφιερώνεται στους αστέρες από την παραγωγή, που πολλές φορές ο κόσμος νοιώθει πραγματικά μέρος της ζωής τους.

Τι κρύβεται πίσω από όλο αυτό;

Για ποιο λόγο φτάσαμε σε αυτό το σημείο, όμως;

Διαφαίνεται μία απώλεια της επαφής του κόσμου με την πραγματικότητα. Η αποστασιοποίηση έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα, που πλέον χρειαζόμαστε ένα reality για να δούμε πως είναι η ζωή στο χωριό, ενώ μπορούμε κάλλιστα να οδηγήσουμε μία ώρα και να την δούμε από κοντά.

Εξάλλου, και τα περισσότερα παιχνίδια στα κινητά, είναι σχετικά με τις εικονικές ζωές άλλων ανθρώπων. Άραγε, πως φτάσαμε στο σημείο να αγνοούμε τη δική μας και να αισθανόμαστε άνετα παρακολουθώντας τη ζωή κάποιου άλλου στην τηλεόραση;