Όλοι οι άνθρωποι φοβόμαστε το θάνατο.
Γιατί όμως ο θάνατος μας φοβίζει τόσο πολύ; Παραμένει ίσως το σπουδαιότερο ζήτημα που απασχολεί κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, όλοι μας γνωρίζουμε πως ήρθαμε σε αυτή τη ζωή και πως δεν πρόκειται να ζήσουμε αιώνια.
Ο φόβος του επερχόμενου τέλους, αγκυλώνει κάθε επιθυμία και διάθεση για δράση και ποτίζει με φόβο τον άνθρωπο για το άγνωστο. Η λαχτάρα μας για ζωή είναι τόσο μεγάλη, που δε μπορούμε πράγματι να φανταστούμε τον εαυτό μας ως έναν περαστικό από το ταξίδι της ζωής.
Ο αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος στο σπουδαίο έργο του «Τας εις εαυτόν», αναφέρεται στο θάνατο και τον χαρακτηρίζει ως ένα γεγονός το οποίο διάλεξε η ίδια η φύση για εμάς, όπως τη γέννηση, τη νεότητα, το γήρας, τη φθορά, το να βγάζεις δόντια. Άρα, το γεγονός που συμμετέχουμε και αποτελούμε μέλη αυτού του αέναου κύκλου ζωής πρέπει, σύμφωνα με εκείνον, να μας χαροποιεί.
Ο σπουδαίος Πλάτωνας θεωρεί τη φιλοσοφία ως μία μελέτη που αφορά το θάνατο. Και μάλιστα, όχι το θάνατο των άλλων, αλλά τον δικό μου. Ας αναλογιστεί κάποιος πόσο σπουδαίο είναι το φαινόμενο του θανάτου, από τη στιγμή που ο μεγαλύτερος φιλόσοφος της αρχαιότητας που θεμελίωσε επιστήμες, τον χαρακτηρίζει ως τη βάση κάθε σκέψης.
Είναι γεγονός πως επάνω στο φόβο του θανάτου έχουν στηριχθεί ιδεολογίες, θρησκεύματα και αντιλήψεις, οι οποίες άλλοτε προσπαθούν να ελαφρύνουν το υπαρξιακό άγχος του ατόμου που αισθάνεται το επερχόμενο τέλος και άλλοτε επιχειρούν να το εκμεταλλευτούν, απομυζώντας από ευκολόπιστους και εύκολα χειραγωγήσιμους ανθρώπους οικονομικά ποσά.
Τελικά, υπάρχει ζωή μετά το θάνατο; Ο σπουδαίος Επίκουρος προσπαθεί να διαλύσει το φόβο που δημιουργεί σε κάποιον η σκέψη πως θα τιμωρείται μεταθανάτια για αυτά που έπραξε στην επίγεια ζωή του, λέγοντας πως δε χρειάζεται να υπάρχει τίποτα.
Η αλήθεια είναι πως κανένας δε γνωρίζει να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα με σιγουριά. Κανένας δε γύρισε ποτέ από τον άλλο κόσμο, κανένας δεν επέστρεψε στη ζωή ώστε να μας διαφωτίσει. Και επειδή ένας άνθρωπος που θέλει να θεωρεί τον εαυτό του σοφό δεν αποκλείει καμία πιθανότητα, μπορούμε να αφήσουμε μία πόρτα ανοιχτή για κάθε ενδεχόμενο.
Η αλήθεια πάντως είναι πως αισθάνομαι ήδη ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου, ακόμα και δεν είναι πια σωματικά εδώ. Θεωρώ πως μέσα στο ατελείωτο του σύμπαντος, μέσα στην τύχη και τη μοίρα, τη ζωή και το άγνωστο, την πιθανότητα και τη βεβαιότητα, ήρθαν στο διάβα μου και περάσαμε μαζί όμορφες στιγμές.
Ακόμα και η σκέψη πως δε θα τους ξαναδώ δε με τρομάζει τόσο συθέμελα, διότι σκέφτομαι πως θα μπορούσα να μην τους έχω γνωρίσει καθόλου και αυτό είναι που πραγματικά με αναστατώνει. Αλλά όμως, πέρασαν από τη ζωή μου, γελάσαμε μαζί, αγαπήσαμε ο ένας τον άλλον και γελάσαμε μεν ως δύο θνητοί άνθρωποι που όμως εκείνη τη στιγμή κατέκτησαν –έστω και για λίγο- την αθανασία.
Η στοργή που δώσαμε ο ένας στον άλλον ήταν –και είναι- πιο σημαντική από το φόβο του αποχωρισμού ή την αγωνία μήπως τους ξαναδώ ή όχι. Δεν αμφισβητώ απόλυτα το γεγονός πως μπορεί να υπάρχουν, όμως θεωρώ ευλογία που τους γνώρισα εδώ και αυτό μου είναι αρκετό.
Ακόμα και το γεγονός πως πεθαίνουμε, σημαίνει πως ζήσαμε. Ο θάνατος δεν είναι τίποτα άλλο από τη δική μας συμμετοχή στον κύκλο της ζωής, ο οποίος ανανεώνεται διαρκώς και δε σταματάει ποτέ.
Και αν πραγματικά το σκεφτούμε έτσι, τότε ίσως και να πάψουμε να αντικρίζουμε το θάνατο με τέτοιο δέος και φόβο, να σταματήσουμε να τον βλέπουμε ως έναν μπαμπούλα που τρομοκρατεί και μας γεμίζει φόβο. Το σημαντικό είναι που γεννηθήκαμε, που ήρθαμε στον κόσμο αυτό και είδαμε το φως της ημέρας.
Είμαστε ευλογημένοι μέσα στη φθαρτότητα διότι μας δόθηκε η ευκαιρία να βιώσουμε το θαύμα που λέγεται ζωή, να αντικρίσουμε τον ουρανό, τα δέντρα, τη θάλασσα, το φεγγάρι.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει μετά το θάνατο. Κανείς δεν ξέρει. Όπως επίσης είναι βέβαιο πως κανένας ποτέ δε νίκησε το θάνατο και ούτε πρόκειται. Όμως, είναι στο χέρι μας να κερδίσουμε τη ζωή, να την εμπλουτίσουμε με όμορφες στιγμές οι οποίες μπορεί να είναι πρόσκαιρες, αλλά να έχουν μέσα τους ένα άγγιγμα αθανασίας.
Ο θάνατος είναι ένα αναπόσπαστο μέρος της ζωής, δε χρειάζεται κανείς να τον φοβάται, το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να αγαπήσει περισσότερο τη ζωή και να εκτιμήσει το πολύτιμο τώρα που του δίνεται με τόσο μεγάλη γενναιοδωρία.
Για αυτό και πρέπει να μάθεις να ζεις τη ζωή με όσο περισσότερη χαρά και ικανοποίηση μπορείς.
Διαφωνείς με το Αφεντικό σου: Πώς να το κάνεις χωρίς να χάσεις τη δουλειά σου
Είσαι Θυμωμένος με τον Εαυτό σου; 7 πράγματα που μπορείς να κάνεις
Βγες από τη Μονοτονία της Καθημερινότητας σε 4 Βήματα
Άγχος: 5 Τρόποι να το Αντιμετωπίσεις
Εργασιακό Άγχος: 12 Τρόποι να το Αντιμετωπίσεις
Πως να τα Πηγαίνεις Καλά με τους Συναδέλφους σου